H παράδοση των πρόσφατων συνεργασιών του Muggs με MCs για την σειρά VS έχει να επιδείξει ένα εξαιρετικό Grandmasters (το ταλέντο του Gza αλλά και η αισθητική αυτού του concept δίσκου είναι απαράμιλλα) και ένα αρκετά καλό Legend Of The Mask & The Assasin, με τον Sick Jacken να προσδίδει τη δική του ξεχωριστή «νταρκίλα»…
Με τον Ill Bill όμως τι παίζει; Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα: ο Ιll Bill ποτέ δεν υπήρξε (τόσο σόλο, όσο και με τους Non Phixion) στις υψηλές θέσεις των προτιμήσεών μου ως ράπερ –αν και ο τελευταίος του προσωπικός δίσκος, το Τhe Hour Of Reprisal υπήρξε όντως πολύ ολοκληρωμένος. Για τον δε Muggs τα έχω ξαναγράψει και σε άλλες κριτικές (με τελευταία αυτή των Cypress Hill). Μου μύριζε η δουλειά από μακριά τολμώ να πω, και μετά από κάμποσες ακροάσεις του Kill Devil Hills μπορώ πια να υποστηρίξω ότι δεν έπεσα έξω…
Ο DJ Muggs είναι εμφανές ότι το έχει κουράσει. Για την ακρίβεια, δεν έχω καταλάβει αν έχει βαρεθεί, επαναπαυθεί στον μύθο του ή απλά το ζήτημα της παραγωγής έχει καταντήσει για αυτόν πλέον το… συρτάρι με τις σκονισμένες κασέτες b-sides του 1998… Στα 16 κομμάτια του δίσκου, πάντως, δεν βρήκα ούτε ένα beat της προκοπής! (για την ακρίβεια τρία…). Ίδιες ιδέες στο sampling, μια ατμόσφαιρα η οποία δεν θυμίζει τα νοσηρά τοπία των εποχών όταν μεγαλουργούσε, καθώς και μια συνολική αισθητική προχειροδουλειάς –απότοκο της τεμπελιάς του «μεγαλοπαραγωγού».
Παράλληλα, με τον Ill Bill δεν δείχνει να κολλάει σε καλλιτεχνική χημεία. Κι εδώ τολμώ να πω ότι, αν το αποτέλεσμα είχε επιμεληθεί ο ίδιος ο Ill Bill ή ο Necro –ο αδερφός του– ίσως να μιλάγαμε για έναν εξαιρετικό δίσκο. Πράγμα που αδικεί τελικά και τον ίδιο και τα εξαιρετικά κουπλέ που γράφει για τις ανάγκες του Kill Devil Hills, τα οποία σώζουν την όλη προσπάθεια από το να πέσει κάτω από τη βαθμολογική βάση. Πιστεύω πως το Heavy Metal Kings, η επικείμενη συνεργασία του Ill Bill με τον Vinnie Paz, θα κάνει τους fans του καλλιτέχνη να ρεφάρουν. Για τον Muggs θα χρησιμοποιήσω τη γνωστή ρήση: «Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση». Και τελευταίως μόνο σε μετριότητες μας έχει συνηθίσει.
Τη συνολική ανισότητα του δίσκου σπάνε πάντως σποραδικά ενδιαφέρουσες στιγμές. O Everlast (House Of Pain, La Coka…) χώνει ένα εξαιρετικό κουπλέ καυστικού σχολιασμού των μουσικών δρώμενων στο “Skull & Guns”, ενώ ο Raekwon κάνει το “Chase Manhattan” (ίσως την καλύτερη παραγωγή του Muggs εδώ) ένα εφιαλτικό θρίλερ ή ένα «άρρωστο» fim noir… Αλλά έως εκεί. Το Kill Devil Hills των DJ Muggs και Ill Bill κουράζει, δεν έχει λαμπρές στιγμές ή έστω μια καταληκτική ροή και εν τέλει βυθίζεται στην αυτοπραγμάτωση μιας συνεργασίας η οποία ξεκίνησε με φιλοδοξίες, μα έληξε πιο άδοξα και από την Εθνική μας στο φετινό Μουντομπάσκετ…
