Όχι, τα 1980s δεν είναι η αγαπημένη μου μουσική δεκαετία. Και όχι, δεν βρίσκω ιδιαιτέρως διασκεδαστική την αναβίωση των ήχων τους στα τελευταία χρόνια. Αν μη τι άλλο, η περίοδος αυτή είναι συνδεδεμένη –στο δικό μου σκεπτικό τουλάχιστον– με μπόλικη ενδυματολογική και στυλιστική κακογουστιά, κιτς χτενίσματα, hair metal τραγέλαφους, disco συμφορές και λοιπές «όμορφες» αναμνήσεις, οι οποίες μόνο νοσταλγικά συναισθήματα δεν μου προκαλούν. Την αντίθετη άποψη φαίνεται ωστόσο να έχουν οι πολυάριθμοι οπαδοί εκείνου του καιρού ανά τον κόσμο καθώς και η μουσική βιομηχανία στο σύνολό της. Δεν εξηγείται αλλιώς η εμμονή στην προώθηση συγκροτημάτων με ρετρό διάθεση προσκείμενη στο συγκεκριμένο χώρο-χρονικό πλαίσιο. Σε τούτο ακριβώς το παρεάκι από γκρουπάκια έρχονται να προστεθούν λοιπόν και οι Teenagers In Tokyo.
Η πενταμελής αυστραλέζικη μπάντα ξεπετάχθηκε προσφάτως από το μακρινό Σύδνευ για να μετακομίσει στο βροχερό Λονδίνο, όπου και ηχογράφησε το γεμάτο σύνθια, μπασάκια και τύπου drum-machine κρουστά ντεμπούτο της. Το Sacrifice είναι ένας συνδυασμός σκοτεινής synth-pop και παλιομοδίτικου new wave σε παραγωγή (του γνωστού από την εξαιρετική του δουλειά στους δίσκους της Bat For Lashes) David Kosten. Με το θηλυκό στοιχείο να αποτελεί τη συντριπτική πλειοψηφία του γκρουπ και την τραγουδίστρια Samantha Lim να ξεχωρίζει με την ιδιαιτέρως αισθαντική της παρουσία, οι Teenagers In Tokyo κατάφεραν να διαφοροποιηθούν και να ξεχωρίσουν στη σύγχρονη σκηνή της Αγγλίας, συντροφεύοντας ζωντανά παρεμφερή μουσικά σχήματα όπως οι CSS, οι Slits (οι οποίες επανασχηματίστηκαν προσφάτως) και οι Gossip.
Έχουν όμως τα φόντα και τα εχέγγυα να εξελιχθούν σε κάτι παραπάνω από απλό support σχήμα συγκροτημάτων σαν και τα παραπάνω; Γεγονός είναι πως η σύγχρονη εποχή του καταιγισμού πληροφοριών (και μάλιστα του όλο και διογκώμενου αριθμού αυτών, από κάθε πιθανή κατεύθυνση) δεν ενδείκνυται για μακροπρόθεσμη επιτυχία, αν αυτά δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο αρτιστικό υπόβαθρο. Ειδικά για το πλήθος των νέων συγκροτημάτων τα οποία απασχολούν τα εβδομαδιαία εξώφυλλα του ΝΜΕ. Και εδώ είναι που σκοντάφτουν οι Teenagers In Tokyo... Δεμένοι καθώς είναι στη χορευτική αισθητική της δεκαετίας του 1980 και στηριζόμενοι στην εφήμερη επιτυχία ραδιοφωνικών hits τύπου “Peter Pan” (μην παρεξηγηθώ –το τραγούδι είναι μια χαρά) δεν δείχνουν να πληρούν τις προϋποθέσεις ώστε να πρωταγωνιστήσουν δισκογραφικά στο μέλλον.
Πέρα από το μέλλον όμως υπάρχει και το παρόν! Και δεν βλέπω γιατί κάποιος δεν θα μπορούσε να απολαύσει τους νεορομαντικούς αν και λίγο αφελείς στίχους, τα καθαρά φωνητικά, τις ρυθμικές μπασογραμμές και τα χαρακτηριστικά synths που κοσμούν το σύμπαν του Sacrifice των Teenagers In Tokyo, κάτω από το διαθλασμένο φως μιας ντισκομπάλας. Ουδέν μεμπτόν όσον αφορά στην ικανότητα των τραγουδιών του άλμπουμ να λικνίσουν κορμιά με αδυναμία στο soundtrack της εποχής του Γκάλη –και δεν μπορώ να αγνοήσω τη χορευτική δυναμική τους. Αλλά δεν δύναται να αποτελέσει μια τέτοια αρετή, από μόνη της, λόγο επένδυσης σε έναν δίσκο του είδους. Ίσως αν η μπάντα ακολουθούσε περισσότερο το αφαιρετικά δυναμικό ύφος των δύο καλύτερων τραγουδιών εδώ, του “Isabella” και του “End It Tonight”, το Sacrifice να είχε άλλη προοπτική. Ως έχει, αποτελεί μια αξιοπρεπή πρώτη προσπάθεια αλλά όχι όσο παρεμβατική θα έπρεπε ώστε να προταθεί χωρίς δισταγμό.
