Πίσω στα 1994, ο James Murphy (νυν ηγέτης των LCD Soundsystem και αφεντικό της DFA) ηχογραφούσε για μια μπάντα που λεγόταν Pony. Αγόρασα πρόσφατα το άλμπουμ τους Cosmovalidator μόνο και μόνο για να έχω τη φωτό του εξωφύλλου με τον Μurphy μακρυμάλλη, τριχωτό και σχεδόν απεγνωσμένο –λίγο πριν τα 30. Ο Murphy πρέπει να αποτελεί κάτι σαν «πρότυπο» για πολύ κόσμο που πέρασε τα 30 και ακόμα δεν τα έχει καταφέρει εκεί όπου διέθετε κλίση. Για την ακρίβεια, είναι ο ορισμός αυτού που οι Άγγλοι λένε «underachiever» και χρειάστηκε μπόλικη δουλειά για να γίνει η σημερινή επιβλητική φιγούρα των ’00s. Με το παρόν λοιπόν soundtrack ανακαλύπτει τα πολλά κοινά του με τη looser φιγούρα του πρωταγωνιστή της ταινίας Greenberg, γυρίζοντας πίσω στα χρόνια όταν έκανε τον part time μπασίστα και τον full time πορτιέρη.
Η ταινία του Noah Baumbach –προβλήθηκε για σύντομο χρονικό διάστημα και στην Αθήνα τον περασμένο Μάρτιο– θα μπορούσε γενικά να χαρακτηριστεί μέτρια και ολίγον «αμερικανιά». Έχει ωστόσο έναν εξαιρετικό Ben Stiller, ενώ σε μερικά σημεία πιάνει τη γενιά των απεγνωσμένων 30+ από τα αχαμνά, καθώς διαπραγματεύεται το κενό που νιώθει κανείς στο πρώτο μεγάλο σταυροδρόμι από τη νεότητα στα ώριμα χρόνια, καυτηριάζοντας στην ουσία τις μέρες του τίποτα τις οποίες, λίγο ή πολύ, όλοι μας έχουμε ζήσει. Κάνοντας μια μίνι έρευνα συνειδητοποίησα την κοινή πορεία και τη φιλία που συνδέει τον Baumbach με τον Murphy, όπως επίσης και την ομοιότητα του τελευταίου με τον πρωταγωνιστή Roger Greenberg. Κοινώς, το να αναθέσει η Focus Features σε κάποιον τύπο-χαμένο κορμί σαν τον Murphy την παραγωγή του εν λόγω soundtrack ήταν για αυτόν σαν να κλέβει εκκλησία, γενόμενος παράλληλα και διάσημος για αυτό.
Φανταστείτε ότι από αυτές τις επαφές στο Χόλλυγουντ οδηγήθηκαν οι νέες ηχογραφήσεις των LCD από τη Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες και ότι από τις συνθέσεις του Murphy για τις ανάγκες της ταινίας προέκυψε –εν μέρει– η απόφασή του να κλείσει το κεφάλαιο LCD Soundsystem. Επί της ουσίας βέβαια, αυτή η συνεργασία έρχεται στην πιο ώριμη, επαγγελματική και δημιουργική φάση του Murphy, o οποίος μέσω των κομματιών του και των μουσικών επιλογών του πλάθει τον χαρακτήρα τον οποίον ενσαρκώνει ο Ben Stiller στη μεγάλη οθόνη. Για παράδειγμα, το σήμα κατατεθέν της υπόθεσης, το αξεπέραστο για το φετινό καλοκαίρι “People”, διαθέτει μπόσα ρυθμολογία, νωχελικά rhodes πλήκτρα και τo φαλτσέτο του James πιο σέξι, απεγνωσμένο και νεοϋορκέζικο από ποτέ. Οι δε στίχοι αποτελούν πιστή μεταφορά του σεναρίου σε ένα μόλις τραγούδι και η φοβισμένη αισιοδοξία του δημιουργού για το μέλλον των διαπροσωπικών του σχέσεων δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί πιο ξεκάθαρα.
Από εκεί και πέρα οι επιλογές του αλλά και οι νέες συνθέσεις του για τη συμπλήρωση του soundtrack αποδεικνύονται λίγο-πολύ αναμενόμενες –αν κάποιος γνωρίζει το εκλεκτικό γούστο του Murphy και το ταλέντο του να διαλέγει τον σωστό δίσκο στη σωστή στιγμή. Οι Steve Miller Band με το “Jet Airliner” μεταφέρουν τον πρωταγωνιστή από τη Νέα Υόρκη στα μέρη του αδερφού του, το “Strange” των Galaxy 500 μαζί με το “Shot Down” των Sonics συνοδεύουν τα nothing days, το “Oh You” των LCD και το “It Never Rains In Califronia” του Albert Hammond προσθέτουν την απαραίτητη νοσταλγία, ενώ το “Chauffeur” των Duran Duran απλά αποδεικνύει πόσο καλά ξέρει τη σωστή πλευρά της ποπ ο πιο έξυπνος ίσως ηγέτης κινήματος της γενιάς μας. Αρκεί ασφαλώς να ψάξετε το προαναφερόμενο άλμπουμ των Pony για να συνειδητοποιήσετε ότι ο τύπος που σήμερα ορίζει την καθωσπρέπει σύγχρονη μουσική σκηνή είχε φάει τα ψωμιά του σε underground αναζητήσεις και του έχουν κολλήσει την ταμπέλα του loser πολλάκις μέχρι να βρει το ιδανικό timing ώστε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Όπως ακριβώς και ο Greenberg δηλαδή. Αμφότερα το φιλμ και το soundtrack, απολαυστικά.
