Μια από τις πολλές ιδιότητες του Laurent Garnier είναι και ιδιοκτήτης της ιστορικής F Communications, ενός label το οποίο είχε χαρίσει στους απανταχού φίλους της electronica πολλές στιγμές ευφορίας. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η F Comm υπολειτουργούσε επί της ουσίας, ώσπου ο ιδρυτής της αποφάσισε την παύση λειτουργιών της. Η απόφασή του να μας φιλοδωρήσει με καινούργιο προσωπικό δίσκο δυστυχώς δεν έφερε την προσωρινή (έστω) ανάσταση του label, τουλάχιστον όμως έχουμε στα χέρια μας καινούργιο ολοκληρωμένο άλμπουμ από την αφεντιά του, μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια –και το υποτιμημένο The Cloud Making Machine. Όχι βέβαια πως μας είχε συνηθίσει σε πιο γρήγορους παραγωγικούς ρυθμούς ο Γάλλος, καθώς από το κλασικό –και ίσως πιο χαρακτηριστικό του– άλμπουμ Unreasonable Behaviour πάλι μια πενταετία είχε μεσολαβήσει μέχρι την προαναφερθείσα συννεφοποιό μηχανή. Αρκετά όμως με το παρελθόν. Για να αποτυπώσεις άλλωστε με ακρίβεια τι ακριβώς έχει κάνει και τι σημαίνει για την ηλεκτρονική μουσική ο συγκεκριμένος άνθρωπος θέλεις σελίδες ολόκληρες, οπότε αντιπαρέρχομαι και κατευθύνομαι ευθύς αμέσως στο τελευταίο του πόνημα.
Στο Tales Of A Kleptomaniac o Laurent Garnier επιστρατεύει στοιχεία που τον έχουν συνοδέψει σε όλη την πορεία του ως τώρα, όπως τα μελαγχολικά synths, τα πνευστά που οδηγούν τα κομμάτια σε ουκ ολίγες περιπτώσεις και τα house beats, τα οποία δημιουργούν ιδανικό δέσιμο με τις πατενταρισμένες μπασογραμμές του. Έχει όμως και καινούργια πράγματα εδώ ο πάντα δαιμόνιος Laurent, καθώς έχει φροντίσει να ενσωματώσει στοιχεία από το hip hop –συμπεριλαμβανόμενου και του rapping σε ορισμένα κομμάτια– καθώς και ένα μέρος από την trip hop/downtempo αισθητική των Kruder & Dorfmeister. Ορισμένους από τους παλιότερους φίλους του τους ξένισε η συγκεκριμένη επιλογή η αλήθεια είναι, αλλά προσωπικά θεωρώ πως εάν κάτι γίνεται με σεβασμό στον ακροατή και με μια γενικότερη αίσθηση καλού γούστου δεν είναι (απαραίτητα) κακό. Στο Tales Of A Kleptomaniac ο Laurent Garnier μπορεί να μην πρωτοπορεί πλέον αλλά δημιουργεί παρ’ όλα αυτά έναν δίσκο αξιοπρόσεκτο, βουτηγμένο σε εκείνες τις μουσικές πινελιές που θα εξιτάρουν τον πιο μυημένο ακροατή –όπως στο “Dealing With The Man”, για παράδειγμα, με τα jazzy περάσματα και το spoken word ύφος του ανθρώπου πίσω από το μικρόφωνο. Στο αμέσως δε επόμενο κομμάτι ο Garnier μας τρατάρει ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια παρέα με tribal κρουστά και house beats, έτσι για να μην ξεχνάμε ποιανού τον δίσκο έχουμε και γυρίζει στο στερεοφωνικό. Αυτό βέβαια δεν τον σταματάει να κατευθυνθεί προς DJ Shadow αλλά ακόμα και drum n bass μονοπάτια στη συνέχεια, επιβεβαιώνοντας το πολυσυλλεκτικό του όλου εγχειρήματος.
Η επιστροφή λοιπόν του Laurent Garnier στη δισκογραφία δεν αποτελεί γεγονός που θα σημάνει συναγερμό στις τάξεις των φίλων της ηλεκτρονικής μουσικής. Εξάλλου αμφιβάλλω πόσοι από τους νεότερους οπαδούς γνωρίζουν καν το έργο του. Εντούτοις, πρόκειται για μια δουλειά αρκετά ευχάριστη, η οποία ενίοτε θα απαιτήσει την προσοχή σας με τις πινελιές ευφυΐας που πάντα διαθέτει ο πολυπράγμων Γάλλος. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι, μετά από 15 και βάλε χρόνια δισκογραφίας, ο τελευταίος ακόμα βρίσκει τρόπους να μας ταξιδέψει με τις μουσικές του. Κάτι που, σε μια σκηνή τόσο ραγδαία εξελισσόμενη όπως αυτή της ηλεκτρονικής μουσικής, αποτελεί γεγονός άξιο προσοχής.
