Eδώ και 18 χρόνια η μουσική της βαλίτσα διαπνέεται –με σταδιακές αποχές– από latin pop επιτυχίες, οι οποίες απογειώθηκαν με την κυκλοφορία του Como La Flor Prometida (1995). Ενσωματώθηκε επίσης γρήγορα στο «πάνθεον» των μουσών του Almodovar μέσα από το κλασικό κομμάτι του Agustin Lara “Piensa En Mi” (Ψηλά Tακούνια) και αντιμετώπισε τη σκληρή δοκιμασία ενός καρκίνου μαστού, βγαίνοντας εν τέλει νικήτρια. Από την εποχή της Vida Toxica, φτάσαμε έτσι στην τροχιά του La Pasion και να που η Ισπανίδα ντίβα Luz Casal μάς καλωσορίζει με το νέο της μουσικό πρόσωπο: μιας γυναίκας δυναμικής, αισθαντικής, ενός απόλυτου θηλυκού. Άραγε θα καταφέρει να μας κατακτήσει;
Η ανανεωτική διάθεση της Luz επιβεβαιώνεται πρωτίστως μέσα από την απόφασή της να βουτήξει στον εύθραυστο κόσμο του μπολερό και σε σημαντικές δημιουργίες Λατίνων συνθετών, οι οποίοι αναζήτησαν την τύχη τους μακριά από το δικτατορικό πνεύμα του Φράνκο, καταθέτοντας πολύτιμα μουσικά κεφάλαια στον λεγόμενο «Νέο Κόσμο» –κυρίως την Αργεντινή και το Μεξικό– στα μέσα του 20ου αιώνα. Έμπνευση αντλείται έτσι από τις μελωδίες των Rene Touzet (“Con Mil Desenganos”), Maria Grever (“Alma Mia”) και Mario Molina Montes (“A Donde Va Nuestro Amor”), που δίνουν χώρο για το δεξιοτεχνικό άγγιγμα της ερμηνείας της, καθώς και από τις συνομιλίες με τους πρωτοκλασάτους συνεργάτες της, όπως τον παραγωγό Renaud Letang (Bjork, Manu Chao, Jane Birkin, Feist, Alain Souchon) και τον ενορχηστρωτή Eumir Deodato, καλλιτέχνη-έμβλημα σε jazz, pop, psychedelia, funk δουλειές του 1960 και 1970.
Η ενοποιητική φόρμα και αισθητική των 11 συνθέσεων του La Pasion συντελεί σε ένα «προστατευτικό» πέπλο, το οποίο απομακρύνει οποιοδήποτε παράταιρο ή και προβλέψιμο συναισθηματικό/σπαρακτικό στίγμα, στοιχείο σύνηθες στο μουσικό σύμπαν του μπολερό μιας άλλης εποχής. Την ίδια στιγμή νιώθεις ότι τα τραγούδια γίνονται ένα και περνάνε δίχως κάποιο βαθμό αυξημένου ενδιαφέροντος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το αγαπημένο και πολυδιασκευασμένο “Historia De Un Amor” του Eduardo Magallenes, που κυριολεκτικά χάνεται στην ανάλαφρη και αεράτη διάθεση της όλης δουλειάς. Εδώ κατά τη γνώμη μου κρύβεται και η όλη παγίδα-γοητεία του συγκεκριμένου άλμπουμ, μιας και η πρωταγωνίστρια δεν αφήνεται να παρασυρθεί από το «la passion» του είδους όπου επέλεξε να ταξιδέψει μουσικά. Αποτελεί μεν μια ενδιαφέρουσα εργογραφική συγκομιδή το νέο της άλμπουμ, όμως δεν απελευθερώνει παρά την ερμηνευτική αρτιότητα της Luz, καθώς και την καλλιτεχνική ωριμότητα και τον μουσικό εκλεκτισμό που τη διακρίνει. Με άλλα λόγια, η ένστασή μου εστιάζεται περισσότερο στο γεγονός ότι –για άλλη μια φορά– μια ταλαντούχα προσωπικότητα όπως η Luz Casal επαναπαύεται στις δάφνες της και δεν τολμά να υπερβεί τον εαυτό της, παρά το «γόνιμο» υλικό της –συνθετικό και ανθρώπινο. Για λιγότερο από 40 λεπτά, η βραβευμένη καλλιτέχνιδα ερμηνεύει με τη χαρακτηριστική της αφοπλιστική άνεση και φυσικότητα σπουδαίες και αγαπημένες μελωδίες αλλά μέχρι εκεί... Τα υπόλοιπα ανήκουν στις λατρεμένες, φανατικές και φαντασιακές εικόνες των θαυμαστών της.
Η Luz Casal του La Pasion επιθυμεί να υφάνει ένα πανέμορφο ηχητικό χαλί για όλους εκείνους που αρέσκονται να παιχνιδίζουν με τα μουσικά νομίσματα του χθες και του σήμερα. Η διάθεση είναι πάντα σεβαστή, όμως όταν απουσιάζει η ευρηματικότητα και ο αυτοσχεδιασμός...
