Η jazz, από την εποχή του Coltrane και μετά, ήταν η μουσική που ήθελε να κοιτάζει ψηλά. Αναζητούσε το θείο σε κάθε έκφανσή του χωρίς αποκλεισμούς ή δογματισμούς. Ο Χριστός ερχόταν να συναντήσει τον Βούδα, τον Κρίσνα ή τον Μωάμεθ και, ως πνευματικές οντότητες, να ανεβάσουν προς τον ουρανό τόσο τον μουσικό όσο και τον ακροατή του.
Η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα δεν φαίνεται να αποδέχεται τέτοιες ελευθερίες. Τα πράγματα πλέον πρέπει να είναι συγκεκριμένα: αν είσαι με τον Χριστό, είσαι αντίπαλος με όποιον πιστεύει στον Μωάμεθ κι αν είσαι με τον Μωάμεθ, αποκλείεται να συμπαθείς τους πιστούς του Κρίσνα. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη και στις σημερινές εποχές της θρησκευτικής –αλλά και γενικότερης ιδεολογικής οχύρωσης– μουσικοί διατεθειμένοι να σπάσουν το φράγμα της κάθε είδους απομόνωσης και να κοιτάξουν ψηλά. Ένας τέτοιος είναι ακριβώς και ο Scott Dubois, που κατάγεται από το Ιλλινόι αλλά ζει στη Νέα Υόρκη.
Στον καινούργιο, τέταρτο, δίσκο του Black Hawk Dance ο Scott Dubois συναντάει και πάλι τον Βερολινέζο σαξοφωνίστα και κλαρινετίστα Gebhard Ullmann, ο οποίος φέρνει μαζί του ολόκληρη την παράδοση της ευρωπαϊκής αυτοσχεδιαστικής μουσικής που δεν διστάζει να συνδεθεί με αβανγκαρντίστικες προσεγγίσεις. Δίπλα τους, ο Νεοϋορκέζος μπασίστας Thomas Morgan –μέλος του σχήματος του Paul Motian– και ο Δανός drummer Kresten Osgood, που περιόδευσε πρόσφατα με τον Brad Mehldau και τον Joshua Redman.
Πλούσια, ελεύθερη, αυτοσχεδιαστική spiritual jazz, η οποία στη θέση της μαύρης προσέγγισης ενός Steve Reid τοποθετεί την αισθητική του Paul Bley και του Caspar Broetzmann, με τον Dubois να συνοψίζει στο παίξιμό του κιθαρίστες όπως ο John McLaughlin και ο Pat Metheny. Το Black Hawk Dance διαθέτει καλές αλλά και μέτριες στιγμές. Είναι όμως ένας από τους λίγους πρόσφατους jazz δίσκους που επιμένουν να κοιτάζουν ψηλά...
