Για τη σκηνή του hip hop του μέλλοντος είχα πάντα ενστάσεις. Ενστάσεις οριοθετικές ως προς τη μουσικότητα και το μπόλιασμα με άλλα είδη και ενστάσεις καθαρά «συνδρομικές» όσον αφορά στα όρια αναζήτησης κάποιου raison d’ etat, σε σχέση με τον κώδικα hip hop που έχω στο μυαλό μου. Αφήνω όμως κόμπλεξ και πιουριστικές τάσεις και κατηφορίζω Λος Άντζελες. Σύμπαν τα πλατό του Low End Theory. Πλανήτης Γη ο Daedalus. Δορυφόροι ο Ras G και ο Gaslamp Killer. Νέοι γαλαξίες ο Nosaj Τhing και ο Chris Alfaro (Free The Robots), τον οποίον κι εξετάζουμε εδώ. Ένα μουσικό big bang theory γεννά μια σκηνή. Και κάπου στο 2008 σκάει, από άλλο σύμπαν – σαν διψασμένο alien – ο Flying Lotus (και με αυτή την πρόταση κλείνω τη σημειολογική μου προπαγάνδα/αναφορά στον Afrikaa Bambaataa και τους «άλλους γαλαξίες», κάνοντάς σας ύπουλα πάσα το «Ο μαύρος έκανε τη δουλειά πάλι» κι αναμένοντας φυσικά να με σταυρώσετε...).
Κοινός παρανομαστής των παραπάνω – άρα και του Free The Robots – η ελευθεριότητα. Καθοριστικός παράγοντας η χρήση νέων μέσων (από το λάπτοπ, το οποίο αποτελεί το νέο MK2 μέχρι τα monome και το serato). Eυθεία σύνδεση μεταξύ του Μπρονξ του 1979 με το Λος Άντζελες του 2010, το sampling. Κι εδώ «γαμάς τη βαρύτητα», παραδέχεσαι τον Αϊνστάιν και διπλώνεις το χαρτί, αντί να ψάχνεις την ευθεία γραμμή, ώστε η πηγή να συναντήσει το μέλλον. Το ντεμπούτο του Free The Robots Ctrl Alt Delete περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία μοντερνισμού σε έναν δίσκο ολοκληρωμένο παραγωγικά, μουσικά και εννοιολογικά. Αν το ρομπότ του πολωνικού robota αναφερόταν στον ψυχολογικό και σωματικό καταναγκασμό ο οποίος απορρέει από τη χρήση της τεχνολογίας στη σύγχρονη μουσική, εδώ ο Kασπάροφ διαλύει τον Deep Blue και ο κος Alfaro ξεφεύγει από την ταμπέλα του beatmaker μουσικού, δίνοντας στο πόνημά του αυθεντική πνοή.
Η τελευταία απορρέει από την ποικιλομορφία αλλά και την αυθεντικότητα της έκφρασης – καθώς τη γκρούβα να τη θεωρείτε δεδομένη. Το ψυχεδελικό δοσμένο με «τρύπια» και όχι περιττά σύνθια και τα τούρκικα δείγματα «τσοπαρισμένα» στο έπακρο, όχι ως επωδοί… Οι μπασογραμμές πάλι, ένα μίγμα σκληρών ταμπούρων και 8 bit αίσθησης, νομιμοποιούν τη hip hop γεύση, το δε πέρασμα του Ikey Owens των Mars Volta (στο “The Eye”) πετυχημένο, με τη τούμπα του να προσδίδει κύρος και τη ζέση της ζωντανής ενορχήστρωσης να αποδεικνύεται καθοριστικά χαρακτηριστική. Αν σε όλα τα προαναφερθέντα προσθέσεις και μια εγγενή διάθεση πειραματισμού – πέραν από φοβίες και μουσικά κολλάζ – συνώνυμη του μουσικού περιβάλλοντος από το οποίο προέρχεται ο Free The Robots, τότε κατανοείς γιατί το Ctrl Alt Delete είναι και τόσο σφιχτοδεμένο σαν σύνολο, αλλά και σημαντικό ως κυκλοφορία.
Δυο χρόνια στην Alpha Pup ο Free The Robots δεν τα σπατάλησε. Δικαιώνει και το hype. Η σύγχρονη σκηνή του Λος Άντζελες είναι ένα μουσικό σύμπαν που δεν γνωρίζει χρώμα, ύφος και διαθέσεις. Σαν τους εξωγήινους από άλλο γαλαξία του “Renegades Of Funk” του Bambaataa, οι οποίοι έστρωσαν τον δρόμο για την έλευση του hip hop, κάνουμε λόγο για ένα νέο μουσικό κίνημα με έντονο παρόν και ενδοξότερο, πιστεύω, μέλλον. Σε αυτό το πλαίσιο, αλλά κι εκτός αυτού, το Ctrl Alt Delete είναι ένας δίσκος που οφείλετε να αναζητήσετε.
