Υπάρχουν πολλές φορές που διάφορες μπάντες/μουσικοί διαλέγουν περίεργα και ακαταλαβίστικα ονόματα προκειμένου να δημιουργήσουν μυστήριο γύρω από τις ρίζες τους. Άλλες πάλι τα ονόματα είναι τόσο απλοϊκά, ώστε δεν χρειάζονται καν εξήγηση. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν και οι Sons Of Bill, οι οποίοι αποτελούνται από τρία αδέρφια από την πολιτεία της Βιρτζίνια με όνομα πατρός στην ταυτότητά τους το... Bill! Οι τρεις γιοι λοιπόν του Βασίλη, αφού περιπλανηθήκανε ως έφηβοι σε διαφορετικές πόλεις (και πολιτείες) αποφασίσανε να επιστρέψουν –όλοι– στη γενέτειρά τους και κάπως έτσι προέκυψε και η ιδέα της δημιουργίας μιας μπάντας. Τα τρία τέκνα μπορεί να αρέσκονταν σε alternative rock ακούσματα στον ελεύθερο χρόνο τους, αλλά ήταν μεγαλωμένα από τον πάτερ φαμίλια Βασίλη με country ακούσματα (είπαμε, Βιρτζίνια). Οπότε ο ήχος που βγάζουν στις ηχογραφήσεις τους προκύπτει, φυσικά, alternative country.
Για να γίνω όμως πιο συγκεκριμένος, στο One Town Away οι Sons Of Bill βρίσκονται εγγύτερα ηχητικά στους Whiskeytown του Ryan Adams ή ακόμα και τους πιο ανάλαφρους –σε σχέση με τα παλιότερα τέτοια συγκροτήματα– Jayhawks, παρά π.χ. στο ωμό country punk των Uncle Tupelo ή στις σκοτεινές εσωτερικές αναζητήσεις των American Music Club. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι βάλανε παραγωγό του δίσκου τον Jim Scott, ο οποίος έχει συνεργαστεί στο παρελθόν τόσο με τους Whiskeytown, όσο και με τους Wilco και τον Tom Petty, αμφότεροι σημαντικές επιρροές για τους τρεις Bill. Έτσι ο ήχος τους στο δεύτερο αυτό τους άλμπουμ μοιάζει σαν μια περισσότερο ανεβαστική εκδοχή της μουσικής των Richmond Fontaine, με στοιχεία δηλαδή από την αμερικανική παράδοση αλλά με τα θεμέλιά του βαθιά εδραιωμένα στις φόρμες της rock μουσικής.
Το άλμπουμ ξεκινάει αργά και ταξιδιάρικα με το “Joey's Arm” να στηρίζεται σε μια ακουστική και μια pedal steele κιθάρα, εξιστορώντας μια διήγηση η οποία διαδραματίζεται θαρρείς σε κάποια απομονωμένη περιοχή της Αριζόνα, όπου ο άνεμος φυσάει δυνατά και οι αχυρόμπαλες περιπλανώνται σαν χαμένες στο παρασκήνιο. Το ότι υπάρχει δε αναφορά στον Ιησού μάλλον φυσικό επακόλουθο θα πρέπει να χαρακτηριστεί... Από ’κει και πέρα, στον υπόλοιπο δίσκο ξεκινάει μια αναζήτηση στην ατελείωτη αμερικανική μουσική παράδοση, όπου οι slide κιθάρες και η φυσαρμόνικα βρίσκονται σε περίοπτη θέση, η φωνή του τραγουδιστή είναι έντονη αλλά και διακριτικά βαριεστημένη (ως προς την προφορά), ενώ φάρμες με γελάδια, αχυρώνες και ατελείωτες εκτάσεις οι οποίες «χτενίζονται» από ένα τσούρμο τρακτέρ είναι οι πρώτες εικόνες που σου έρχονται στο μυαλό.
Σαφώς δεν είναι για όλους η μουσική των Sons Of Bill. Για τους ορκισμένους αγγλόφιλους, για παράδειγμα, μάλλον θα αποτελούν όνειδος. Όσοι πάλι αρέσκονται στην αμερικάνικη πλευρά των μουσικών πραγμάτων –και μάλιστα προς τη νότια πλευρά αυτής– τότε θα βρουν στη συγκεκριμένη μπάντα θα μια άξια συντροφιά για τους επόμενους μήνες, όσο θα περιμένουν το Jack Daniels να ωριμάσει...
