Αν ανατρέξει κάποιος στις αμερικάνικες εφημερίδες και περιοδικά, θα δει ότι στο πρόσωπο του Eli “Paperboy” Reed πιστεύουν ότι ανακάλυψαν τον καινούργιο Sam Cooke, τον καινούργιο Wilson Pickett ή τον καινούργιο Otis Redding.
Σε γενικές γραμμές, αμφιβάλλω αν τα αμερικάνικα mainstream έντυπα νοιάζονται για κάποιον από τους πιο πάνω. Το πιθανότερο είναι να θέλουν έναν ολοκαίνουργιο ήρωα για να περάσουν τους επόμενους δύο μήνες, ώστε να ανανεώσουν το ενδιαφέρον του βαριεστημένου –σαν μπροστά στη μεσημεριανή ελληνική «ενημέρωση»– αχόρταγου κοινού τους. Ενδεχομένως να βοηθούσε αν το «χαρταγόρι» ήτανε βαθιά μέσα στα ναρκωτικά, όπως η Amy, αλλά μάλλον αυτός εδώ τους έχει προκύψει κάπως φλώρος.
«Η απάντηση της Βοστόνης στον Sam Cooke» (ας μην εκφραστώ απρεπώς) στον τρίτο –αισίως– δίσκο του παράγει συμπαθητική, παλιομοδίτικη blue eyed soul με πολλά πνευστά, groovy διάθεση και με αρκετά ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Δυστυχώς όμως, για όσους από εμάς αγαπάμε περισσότερο τη soul από την pop, η παραγωγή ανήκει στον Mike Elizondo, ο οποίος έχει δουλέψει με τον Eminem και τη Gwen Stefani. Ο Elizondo –έχοντας πλήρη επίγνωση του τι κάνει– οδηγεί τον δίσκο στα ρηχά, γυαλίζοντας ακόμη και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Με αποτέλεσμα, μετά από τα πρώτα πέντε τραγούδια, να μπουκώνουν τα αυτιά σου από τα στρας και να σου φαίνονται όλα ίδια.
Στο τέλος της ακρόασης, πέραν του ότι πρέπει να δώσεις τα φτωχά σου αυτάκια για επιδιόρθωση, δεν έχεις καμία όρεξη να ξανακούσεις το άλμπουμ. Έτσι, ενώ το «χαρταγόρι» έχει ενδεχομένως τις καλύτερες των προθέσεων, προσωπικά δεν θα ήθελα να ξαναμπλέξω μαζί του ούτε γι’ αστείο. Το Come And Get It του Eli “Paperboy” Reed είναι ένας θαυμάσιος δίσκος για ακαριαία κατανάλωση –μάλιστα καλύτερος από πολλούς αντίστοιχους. Αλλά δεν βλέπω κανένα λόγο για τον οποίο κάτι τέτοιο είναι και σημαντικό...
