Για τον μεσήλικα Kenny White η μουσική σύνθεση και γραφή είναι φυστικοβούτυρο στο ψωμί της ανεξάρτητης σκηνής της Νέας Υόρκης. Στην παραγωγή έφτασε σε αξιοπρόσεκτα επίπεδα κατά τα ’00s με την καταξίωση να του βαράει μάλιστα την πόρτα όταν έβαλε το χεράκι του στον δίσκο του κου Wolf (των J Geils Band), καθώς και σε δεκάδες μουσικά θέματα για την τηλεόραση. Στα προσωπικά του πώς τα πάει όμως;
Αν δεις το Comfort In The Static σαν τον δίσκο ενός μεσήλικα ο οποίος τραγουδάει για αυτό (για την ακρίβεια γράφει μόνο μπαλάντες) και σαρκάζει τον James Blunt και το “You’re Beautiful” (“Gotta Sing High”), θαρρείς πως έχεις να κάνεις με έναν συνταξιούχο, που θα σε κάνει να πεθάνεις από πλήξη. Αν δεις όμως το άλμπουμ στο επίπεδο της μουσικής γραφής και παραγωγής (η ενορχήστρωση περιλαμβάνει από B-3 και 12χορδα μπάσα, μέχρι όλη την οικογένεια του βιολιού και άρπα) τότε συμπεραίνεις ότι, εκτός από το πολύ καλό τεχνικά επίπεδο, ακούς και ενδιαφέρουσες μελωδίες.
Μελωδίες με αρμονικά σιγονταρίσματα εξαιρετικών γυναικείων δεύτερων φωνών, ατμόσφαιρα απουσίας και «χαρμολύπης» στο πιάνο, swing και γκρούβα στα πνευστά και μια folk αντίληψη που στη ζυγαριά της αισθητικής μάλλον υποχωρεί υπό το βάρος του «ραδιοφωνικά φιλικού». Ωστόσο και οι έντεκα συνθέσεις του Kenny White στο Comfort In The Static δένουν αρμονικά, πάντα όμως σε χαμηλούς τόνους μη ξεφεύγοντας από τη διαδικασία της μπαλάντας. Η φωνή του είναι επίσης συμπαθής, αν και, προσωπικά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σε ένα κομμάτι προσπαθεί να νουθετήσει τον συμπαθέστατο James Blunt, μιας και ο ίδιος ερμηνεύει κατεξοχήν σε πολύ υψηλές νότες... Η εμπειρία πάλι του White στη στιχουργική δεν χωρά αμφισβητήσεις – εδώ κυμαίνεται σε αυστηρά προσωπικά πεδία. Εξομολογήσεις, απολογισμός μιας ζωής και γενικά ό,τι κάνει ο μέσος άνθρωπος με καλλιτεχνικές ανησυχίες και δημιουργική πένα, όταν ξεπερνάει τα 45. Βέβαια, αυτό που χωλαίνει εδώ είναι το γεγονός ότι διακρίνεις μια απογοήτευση και πικρία να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα, οι οποίες όμως, αντί να σε φορτίσουν συναισθηματικά, σε κάνουν να βαριέσαι.
Συνολικά, έχουμε να κάνουμε εδώ με μια μουσικοσυνθετική και στιχουργική απόπειρα επαγγελματικής αισθητικής, η οποία, αν και δεν προκύπτει και τόσο άνιση, είναι μάλλον συνήθης για τα δεδομένα του δημιουργού της και ως έναν βαθμό μονότονη. Το Comfort In The Static ξεκινά με καλές προθέσεις, με αυθορμητισμό και με εξομολογητική διάθεση, αλλά στο τέλος καταλήγει πιο φωτεινός κι από οδοντόπαστα για λεύκανση δοντιών. Αν αρέσκεστε λοιπόν σε μπαλάντες με τρομερή ενορχήστρωση, δώστε του μια ευκαιρία. Εγώ οφείλω να ομολογήσω ότι νύσταξα κάπως...
