Πονεμένη ιστορία το βρετανικό hip hop, η αλήθεια είναι. Απ’ ότι φάνηκε με την πάροδο των χρόνων, εξαιρουμένων του Roots Manuva, των Phi Life Cypher και μερικών ακόμα, η πλειοψηφία των καλλιτεχνών του δεν μπόρεσε να αφομοιώσει αποτελεσματικά τους απαιτούμενους κώδικες του είδους. Έτσι, πολλές φορές, οι σχετικές προσπάθειες προέκυψαν ως καρικατούρες και φτωχοί συγγενείς των αντίστοιχων αμερικανικών και γαλλικών. Μόνο για την πλευρά της παραγωγής δεν μπορεί κανείς να πει το ίδιο, καθώς στο πεδίο αυτό ξεφύτρωσαν κάποια σημαντικά ταλέντα, όπως π.χ. ο Lewis Parker, o Endemic αλλά και ο Ghost, του οποίου το τελευταίο άλμπουμ έχουμε σαν αντικείμενο εδώ.
Μετά λοιπόν από ένα αρκετά καλό ντεμπούτο τρία χρόνια πριν (Seldom Seen, Often Heard), ο Ghost επιστρέφει με φρέσκιες ιδέες στις αποσκευές του και φτιάχνει έναν δίσκο που απλώνει τα πλοκάμια του σε πολλές και διαφορετικές κατευθύνσεις. Στο “Frozen In Time”, για παράδειγμα, η μελαγχολική κιθάρα μπλέκει με τα υποχθόνια synths τα οποία θυμίζουν αιθέρια δεύτερα φωνητικά, ενώ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα σκάει τόσο το beat όσο και ένα μαστουρωμένο ραπάρισμα. Στο “Day Dreaming” πάλι νομίζεις πως ο RJD2 μπήκε για λίγο στο στούντιο για να ηχογραφήσει ένα από εκείνα τα υπέροχα κομμάτια που σκάρωνε στο λεπτό, πίσω στις αρχές της δεκαετίας. Πιο πέρα, ο Ghost κλέβει μερικά από τα μυστικά των Jazz Liberatorz (“S'all Good”), ενώ στο “Remember” θυμόμαστε γιατί ο DJ Shadow έχει επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη με το ντεμπούτο αριστούργημά του. Δεν είναι όμως όλα μουντά στο Freedom Of Thought καθώς υπάρχουν και πιο upbeat στιγμές, όπως το “It’s All Love” που διαθέτει κάτι από τις παραγωγικές εμπνεύσεις του Mark Ronson ή το “Feel Pain” – αλήθεια, τι να απογίνανε εκείνα τα παιδιά οι Lemon Jelly;
Από τα παραπάνω πρέπει να έχει γίνει φανερό ότι στο Freedom Of Thought ο Ghost δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας: λίγο-πολύ παρουσιάζει πράγματα σε ήδη γνωστά, από άλλους καλλιτέχνες-επιρροές του, μονοπάτια. Αλλά το κόλπο που κάνει το νέο του άλμπουμ να ξεχωρίσει από τον σχετικό σωρό βασίζεται, πρώτον, στο ότι αποδεικνύεται καθ’ όλη τη διάρκειά του καλό – δεν υπάρχει «φιλεράκι» ούτε για δείγμα – και, δεύτερον, στην εντυπωσιακή πολυσυλλεκτικότητα την οποία επιδεικνύει ο Ghost στα τραγούδια του, παντρεύοντάς τη με μια αξιοσημείωτη εκτελεστική δεινότητα στην προσπάθειά του να μεταφράσει τις συνθετικές του ιδέες σε κομμάτια με βαρύτητα. Άλλωστε ας μην κοροϊδευόμαστε: πόσοι καλλιτέχνες πραγματικά καινοτομούν στις μέρες μας; Ελάχιστοι, κατά τη δική μου τουλάχιστον γνώμη. Πλήρεις και συμπαγείς ποιοτικά δίσκοι δεν θα πρέπει, επομένως, να περιφρονούνται στη βάση της μη καινοτομίας. Και το Freedom Of Thought πληροί και τις δυο άνωθεν προϋποθέσεις, δημιουργώντας ένα χαρμάνι όχι μεν καλλιτεχνικά μοναδικό, που συνεχίζει όμως άξια την παράδοση του Endtroducing και του Deadringer.
