«Κενότητα, απλώς κενότητα». Έτσι μεταφράζεται από τα σουηδικά ο τίτλος του τρίτου δίσκου των [ingenting] (όνομα που με τη σειρά του επεξηγείται ως τίποτα). Μην τρομάζετε όμως, οι Σουηδοί δεν μας πυροβολούν με μηδενιστικά ερωτήματα και τα κλειστοφοβικά μηνύματα που αυτά σέρνουν συνήθως μαζί τους, αλλά με αγνή κιθαριστική pop. Σε στιγμές μάλιστα, με ευδιάθετη και κάπως ανάλαφρη κιθαριστική pop. Σε άλλες πάλι αναδύουν μια γλυκιά μελαγχολία, μια ελαφριά εσωστρέφεια από εκείνη που διακατέχει έναν άνθρωπο όταν στρέφεται προς τον εαυτό του και αναπολεί, λυπάται, χαμογελά… Το Tomhet, Idel Tomhet φανερώνει – όπως και να έχει – ανθρώπους με έναν όμορφο συναισθηματισμό και μια κομψότητα η οποία λίγη σχέση έχει με τις προσταγές της εκάστοτε μόδας. Μιας εσωτερικής και διαχρονικής κομψότητας, που διέπει άλλωστε κι αρκετές εκφάνσεις της σύγχρονης σκανδιναβικής μουσικής.
Να πω όμως την αλήθεια, το Tomhet, Idel Tomhet των [ingenting] δεν είναι κανάς φοβερός δίσκος: εμπεριέχει συνθέσεις που, όταν δεν καθηλώνονται στη μετριότητα, αρκούνται στο να παραμείνουν σε ένα συμπαθητικό επίπεδο. Τέτοιο είναι π.χ. το πρώτο single “Halleluja!”, αλλά είναι με το “Ge Tillbaka Det” που αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι οι [ingenting] έχουν κάτι να πουν, μέσω αυτής της κιθαριστικής, μελωδικής indie pop η οποία φέρνει στο νου πότε τους Doves, πότε τους Arcade Fire (επί το ηπιότερο και ευρωπαϊκότερο) και πότε τους dEUS. Και η υποψία μετατρέπεται σε σιγουριά όταν μπαίνεις στη διάθεση που λιτά χτίζει το επόμενο “Dina Hander Ar Fulla Av Blommor”, μεταφέροντας την ομορφιά του χωρίς εντυπωσιασμούς, με ένα απλό μοτίβο, με συναισθηματική και νωχελική εξέλιξη και με πολύ καλά (ανδρικά και γυναικεία) φωνητικά. Κάπως έτσι γίνεται η πρώτη σου γνωριμία με την καλή πλευρά των [ingenting] και, όσο προχωράει ο δίσκος, διαπιστώνεις ότι το θέμα δεν κολλάει εκεί. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το “Tack”, με τις μυρουδιές του από μια χαρμόσυνη πλευρά των 1980s, αλλά κυρίως το εξαιρετικό “Blanka Blad”, που, εκτός του ότι θυμίζει περισσότερο από κάθε άλλο τις καλές στιγμές των dEUS (μου ήρθε στο μυαλό μια πιο cool εκδοχή του “Bad Timing”), διαθέτει όμορφη (μα πάντα διακριτική) ρυθμικότητα και αρκετά προσεγμένη ενορχήστρωση. Το “Lang Vag”, από την άλλη, είναι σίγουρα η καλύτερη από τις ζωντανές και «ενεργειακές» συνθέσεις, ενώ το “Lat Floden Komma” αναδεικνύεται στο πιο άδειο και μελαγχολικό κομμάτι του δίσκου, βασίζοντας τη δεκάλεπτη διάρκειά του στην κλιμακωτή πλαισίωση ενός πιανιστικού θέματος.
Το Tomhet, Idel Tomhet, λοιπόν, είναι δίσκος που αξίζει να ακουστεί, ειδικά αν κάποιος επιζητεί την ευγένεια των προθέσεων και την κομψότητα στα καλλιτεχνικά ερεθίσματα που μας περικυκλώνουν. Όχι, οι [ingenting] δεν προτείνουν καινούργια περάσματα, ούτε καν νιώθουν την ανάγκη να διατηρηθούν «up to date». Παίζουν μουσική όπως την αισθάνονται και χρησιμοποιούν τις αγαπημένες τους επιρροές (στα προηγούμενα προσθέστε και μια αίσθηση sunshine pop της δεκαετίας του 1960) για να εκφράσουν τον ψυχισμό τους. Για αυτό ίσως να επιλέγουν να τραγουδούν στα σουηδικά (συνήθως, ξέρετε, εκφράζεσαι με μεγαλύτερο πλούτο στη μητρική σου γλώσσα), τα οποία πάντως δεν αντηχούν ξένα. Ηχούν περίεργα, σου δημιουργούν ένα μυστήριο, όμως εκτός του ότι πρόκειται για μια γλώσσα που τελικά αποδεικνύεται αρκετά εύηχη, ταιριάζουν όμορφα και με το σύνολο. Δώστε λοιπόν περισσότερο βάση στις τρεις εξαίρετες στιγμές του άλμπουμ (τα “Dina Hander Ar Fulla Av Blommor”, “Blanka Blad” και “Lat Floden Komma”) ανοίξτε τις αισθαντικές σας πύλες, παραβλέψτε τις όποιες μέτριες στιγμές και πιθανόν να βρείτε κι εσείς τους [ingenting] αρκετά ενδιαφέροντες…
