Είναι απολύτως καλοδεχούμενη η επιλογή των νέων γκρουπ να κυκλοφορούν EP σαν πρώτη δισκογραφική απόπειρα. Στην πραγματικότητα, για να φτιάξουν όνομα, χρειάζονται συναυλίες. Πέντε-έξι τραγούδια λοιπόν είναι αρκετά για μια αναγνωριστική επαφή με το ακροατήριο, όπως και για ένα μάζεμα σχολίων και απόψεων για το επόμενο, καθοριστικότερο, βήμα.
Κάτι τέτοιο έπραξαν και οι Molotovs με το And The Heads Did Roll, πέντε πιτσιρικάδες από το Λονδίνο οι οποίοι συνεχίζουν τη pop/rock παράδοση του νησιού τους. Eίκοσι λεπτά μουσικής περιλαμβάνει το EP τους, έξι τραγούδια ανοιξιάτικα και φωτεινά για νεανικούς έρωτες και προβληματισμούς. Η φωνή του τραγουδιστή θυμίζει αρκετά Alex Turner. Αλλά και το υπόλοιπο γκρουπ παραπέμπει στους Arctic Monkeys, με τη διαφορά ότι, πέρα από τις κιθάρες, πότε-πότε ακούγεται και κανένα πνευστό. Όμως υπάρχει κι άλλη διαφορά: οι Molotovs δεν διαθέτουν αξιομνημόνευτες μελωδίες. Παρότι παρουσιάζουν μια καλή αισθητική βάση κι έχουν ένα συμπαθές “Come To Grief” να ξεκινάει το άλμπουμ με όμορφα πλήκτρα και μια γοητευτική βρετανίλα, όλα στο τέλος πάνε στον βρόντο λόγω της ανικανότητας των τραγουδιών να σε πιάσουν από το αυτί και να σε ταξιδέψουν. Στο MySpace τους οι Molotovs χαρακτηρίζουν τον Brian Eno ως μία από τις κύριες επιρροές τους. Στο παρόν υλικό όμως δεν υπάρχει τίποτα πρωτοποριακό ή ριψοκίνδυνο που να αποδεικνύει κάτι τέτοιο, αλλά ούτε και μελωδικό υπόβαθρο για να στηρίξει την απλότητα των συνθέσεων. Και οι εκρήξεις που θα δικαιολογούσαν το όνομά τους, λάμπουν δια της απουσίας τους.
Πιθανόν το ολοκληρωμένο τους ντεμπούτο να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω που λείπει εδώ. Προς το παρόν πάντως εδώ έχουμε μια μπάντα η οποία δεν έχει τίποτα καινούργιο να προσφέρει στο ανήσυχο ροκ ακροατήριο του σήμερα. Πριν από δέκα χρόνια, όταν γκρουπ όπως οι Libertines βρίσκονταν στο επίκεντρο του βρετανικού τύπου, ίσως λάμβαναν και οι Molotovs κάποια προσοχή. Αλλά σήμερα ο πήχης έχει ανέβει και υπάρχει δίψα για κάτι καινούργιο. Δύσκολοι καιροί για μέτριους...
