Με μια λέξη, μπλέξιμο. Αυτά παθαίνει κανείς όταν καταπιάνεται με τις συλλογικές πετριές των απανταχού μουσικογραφιάδων. Και για να το κάνω πιο λιανά, στην από ’κει μεριά του Ατλαντικού οι πατριάρχες της «εναλλακτικότητας» πίνουν νεράκι στο όνομα των Animal Collective, στην από ’δω τον ρόλο έχουν αναλάβει οι Broadcast. Όχι με την ίδια ένταση, ούτε με την ίδια διάρκεια ομολογώ, αλλά το παιχνίδι των αναλογιών διαθέτει την πλάκα του, συν εκείνη την υπόγεια πονηράδα της απλούστευσης βεβαίως.
Αφήνω κατά μέρος την κολεκτίβα των ζώων, αποφεύγοντας δια της πλαγίας τον όποιο επιθετικό προσδιορισμό, και φτάνω στους Βρετανούς αγαπημένους. Τι το τόσο αναθεματισμένα ενδιαφέρον κρύβει τούτη η μπάντα και έχει λάβει τον μέγα τίτλο της εναλλακτικούρας («το πιο καλά κρυμμένο μυστικό του νησιού» και λοιπά βαρετά…) αποτελεί ένα ερώτημα παύλα άσκηση ανακάλυψης ζητημάτων. Μια τυχαία ακρόαση απ’ τον κατάλογό τους (το προηγούμενο Tender Buttons που χου) θα σε αφήσει διερωτώμενο για το αν μόλις τράκαρες με χαμένο άλμπουμ των Stereolab. Mόνο που κάτι θα σου υπονομεύει σταθερά τη σιγουριά. Και λοιπόν;
Συνεπώς, κατά πόσο το παρόν αποτελεί συνέχεια της παραπάνω γραμμής και σε ποιο βαθμό στέκεται στο ύψος όσων υπόσχονται οι γραφιάδες του Wire; Μαθηματικά καταλήγουμε στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων, στο πώς αυτή επηρεάζει την ακροατική εμπειρία του καθενός και στο τι ρόλο βαράει στην κρίση του. Κι εδώ είναι όπου, συνήθως, τραβολογιούνται η αισθητική του τελικού αποτελέσματος με την καινοτομία της όποιας διαδικασίας που οδηγεί σε δαύτο.
Στην περίπτωσή μας λοιπόν. Ευτυχώς ή πιο ευτυχώς, εκείνη η electro pop/rock τραγουδοποιία με τις εμφανείς αναφορές/συναισθηματισμούς έχει πάρει το απαραίτητο πόδι. Στη θέση της βρίσκουμε ένα λογικής mixtape πενηντάλεπτο, στο οποίο εναλλάσσονται καθαρές αγγλοσαξονικές μελωδίες, δείγματα και θόρυβος. Ζητούμενο παύει να είναι το κυνήγι της ροής, του groove – άλλωστε στεκόμαστε στην από ’δω μεριά του Ατλαντικού, αν σημαίνει κάτι αυτό πλέον. Το mixtape ανατοποθετείται ως μέσο, όχι ως υποείδος (όπως τείνει να γίνει σήμερα), ούτε βέβαια σαν απλή μαστοριά της συρραφής, όπως υπήρξε στα γεννητούρια του. Πρακτικά η φάση λειτουργεί ως χαλαρό πλαίσιο καταγραφής της βρετανικής μουσικής ιστορίας ειδομένης μέσα απ’ τη ματιά της μπάντας. Απ’ τη folk μπαλάντα στις σκαθαρικές αρμονίες, κι ύστερα στην αποδόμηση της μελωδίας ή ακόμα και στην κατάρριψη της μέχρι ενός σημείου παντοκρατορίας της, το τρίλεπτο τραγούδι εξασκείται στις βουτιές μέσα σε θορυβοποιό, σπιτική μπανιέρα τιγκαρισμένη στο κουλό sample. Τη μια ανασαίνει βαθειά, ενώ την άλλη φτάνει στα όρια του πνιγμού, καταδικασμένο να λουπάρει επ’ άπειρο…
Όλα τούτα τα ωραία περιέχονται στο πρόσφατο πόνημα των Broadcast με αυτό το μακρινάρι Broadcast and The Focus Group Investigate Witch Cults Οf Τhe Radio Age να λειτουργεί ως τίτλος. Και μπορώ όχι μόνο να τα σεβαστώ ως αποτύπωση ενός εγκυκλοπαιδικού χωνευτηριού ήχων – αυτό είναι το έλασσον. Αλλά και να τα παραδεχτώ ως καίρια ερωτήματα στη συζήτηση για το μέλλον της Δυτικής μουσικής. Στην κατεύθυνση δηλαδή του πως είναι δυνατόν να συνομιλήσουν λογικές από τη σύλληψή τους αντίθετες – αρμονία εναντίον α-ρμονίας, το τακτοποιημένο με το χαοτικό κλπ. Μόνο που δεν δέχομαι την αναγωγή του ερωτήματος σε απόλυτο ζητούμενο, ειδικά όταν εκκρεμεί από μέρους των Broadcast η προσπάθεια απάντησής του (η προσπάθεια ξαναλέω). Όχι άλλη μετα-τέχνη ρε!
Όσο για εκείνον τον υφέρποντα βρετανικό σωβινισμό που θέλει να μας πείσει πως έχουμε εμπρός μας το σημαντικότερο άλμπουμ της προηγούμενης χρονιάς; Το τελευταίο των δικών μας Interstellar Overdrive, το έχετε ακροαστεί κύριοι;
