Υποδέχτηκα με ένα υπομειδίαμα τον τίτλο Troubadour Heart σε μία από τις κάμποσες κυκλοφορίες του Jackie Leven μέσα στο 2009 (ναι, αυτός είναι ο Σερ της υπόθεσης). Aφ’ ενός γιατί μου φάνηκε γλυκανάλατος – για να μην πω τελείως σούπα – αφ’ ετέρου γιατί σκέφτηκα πως ίσως ο Σκωτσέζος τραγουδοποιός, που κοντεύει οσονούπω τα 60, να βλέπει τον εαυτό του σαν άλλο Λάμπρο Κωνσταντάρα, σε μια από εκείνες τις ταινίες όπου το έπαιζε σιτεμένος μα χαριτωμένος μπον βιβέρ.
Η αποκατάσταση της αλήθειας ήρθε πάντως ευθύς αμέσως όταν διάβασα, μέσα στο cd, ότι εννοεί το καφέ Troubadour στο Λονδίνο, από το οποίο, αρχής γενομένης στη δεκαετία του 1950, πέρασαν για συναυλίες ονόματα όπως π.χ. ο Dylan και ο Jimmy Page. Τη μισή του ζωή πέρασε λοιπόν εκεί ο Leven, γράφοντας και παίζοντας πολλά από τα τραγούδια του, κάποια εκ των οποίων κυκλοφόρησαν στη δισκογραφία και κάποια κρατήθηκαν στα συρτάρια, ως αναμνήσεις. Τα συρτάρια όμως άνοιξαν και το περιεχόμενό τους αποτέλεσε βάση για την εν λόγω κυκλοφορία. Ιστορίες από τα παλιά δοσμένες με folk μελωδίες ή με πιο ανάλαφρη pop διάθεση, με τη θεατρικότητα να ξεχειλίζει από τα steel πετάλια του Sir Vincent Lone, με ατμόσφαιρες που σε μερικά σημεία σου φέρνουν στο μυαλό τον Donovan, με μπαλάντες οι οποίες μυρίζουν μπέρμπον και καπνό, με κιθάρες που πιάνουν ξανά μπλουζ νυχτερινές μελωδίες, με έντονα προσωπικό ύφος στον στίχο και με λιτή ενορχήστρωση.
Ένας δίσκος πάνω, ένας δίσκος κάτω δεν αποτελεί μεγάλη υπόθεση για τον Σκωτσέζο δημιουργό. Η έκφραση «είπανε στη γριά να χέσει κι εκείνη ξεκ…στηκε» βρίσκει απόλυτη ισχύ σε αυτόν τον μουσικό, ο οποίος τα έχει έτσι κανονίσει με τη δισκογραφική του, ώστε να μπορεί να βγάζει όσα άλμπουμ επιθυμεί – με αποτέλεσμα να μας βομβαρδίζει. Στο Troubador Heart λοιπόν ο Jackie Leven/Sir Vincent Lone δεν παρουσιάζει κάτι διαφορετικό απ’ ότι συνηθίζει, αλλά μια από τα ίδια σε πιο ακουστική εκδοχή – με μια, άντε δυο εξαιρέσεις. Οι fans του θα το ακούσουν ευχάριστα φυσικά, οι υπόλοιποι όμως νομίζω ότι θα ξεχωρίσουμε δύο-τρία τραγούδια και θα βρούμε γρήγορα λίγο χώρο στο ράφι ώστε να το στριμώξουμε, κι αυτό, μαζί με τους (πολλούς) άλλους «έντιμους» και «αξιοπρεπείς» δίσκους…
