Το στοιχείο της έκπληξης είναι ένα από τα πιο όμορφα όσον αφορά στις μουσικές αναζητήσεις. Της ευχάριστης έκπληξης εννοώ βέβαια, καθώς πολλές φορές παίρνουμε το καινούργιο άλμπουμ ενός αγαπημένου μας καλλιτέχνη όλο ενθουσιασμό μόνο και μόνο για να ανακαλύψουμε πως πρόκειται για απόλυτη μετριότητα – έκπληξη είναι κι αυτή, αλλά κακή. Ως ευχάριστη, αντίθετα, έκπληξη ορίζω το συναίσθημα εκείνο που μοιάζει σαν να λαμβάνεις ένα αναπάντεχο δώρο, το οποίο σου δημιουργούν συνήθως δίσκοι καλλιτεχνών που δεν γνώριζες ή που δεν είχες προσωπική εμπειρία με το έργο τους, πλην περιγραφών και κριτικών. Τέτοια ακριβώς υπήρξε για μένα η περίπτωση των Port-Royal και του πρόσφατου άλμπουμ τους Dying In Time.
Όσοι ενδεχομένως περιμένουν απλώς ωραίες ατμόσφαιρες και μια γενικότερα χαλαρωτική διάθεση, θα διαψευστούν οικτρά. Κι αυτό γιατί οι Ιταλοί, από την έναρξη κιόλας της καινούργιας τους δουλειάς, καθιστούν σαφές ότι σημαδεύουν απευθείας στο κέντρο των καλλιτεχνικών τους στόχων, φανερώνοντας μάλιστα ότι κρύβουν κι άλλους άσσους, πλην των γνωστών ως τώρα, στο μανίκι τους. Το πρώτο, άμεσο εμπόδιο που συναντάς στο Dying In Time είναι η δυσκολία κατηγοριοποίησης της μουσικής του – «εμπόδιο» ασφαλώς ευχάριστο, για τον γράφοντα τουλάχιστον. Σε σημεία θα τη χαρακτηρίσεις έτσι ως απόγονο της μελαγχολικής IDM του Ulrich Schnauss, σε άλλες πάλι στιγμές θα φέρεις στο μυαλό σου το rocktronica υβρίδιο των M83 ενώ – ιδιαίτερα από τη μέση του δίσκου και μετά – θα βρεις σαφείς τάσεις στροφής προς την post rock αισθητική, με τα start/stop περάσματά της και την κλειστοφοβική της ατμόσφαιρα. Πολλοί χαρακτηρίζουν μάλιστα τους Port-Royal και ως μπάντα βαθύτατα επηρεασμένη από το shoegaze, εδώ όμως θα διαφωνήσω: στο νέο τους τουλάχιστον άλμπουμ ο ήχος των Ιταλών δεν παρουσιάζει τέτοιες συγγένειες.
Όμως εκείνο που διαχωρίζει τους Port-Royal από τον σωρό δεν είναι ασφαλώς το υβριδικό και ακατάταχτο της μουσικής τους προσέγγισης. Η ουσία του Dying In Time έγκειται στην εγκεφαλικότητά του, που ήδη από το “Hva (Failed Revolutions)” δείχνει ότι δεν προσφέρεται για υποκρουσιακή χρήση, μα απαιτεί ίσα-ίσα την αμέριστη προσοχή του ακροατή προκειμένου να του αποκαλυφθεί. Μακριά από συγκεκριμένες και σαφώς πιο «σίγουρες» φόρμες, οι Ιταλοί μας κλείνουν πονηρά το μάτι και μας προσκαλούν π.χ. σε νυχτερινές περιπλανήσεις στην Ουκρανία (“Nights In Kiev”), όπου παίζουν δυο μελωδίες στο παρασκήνιο – με τη μία να «τρέχει» πιο αργά από την άλλη, σαν να χάνει στροφές. Αλλού δε, π.χ. στο “Exhausted Muse/Europe” ξεκινούν με ατμοσφαιρικά, ambient λογικής ηχοτόπια, μόνο και μόνο για να μας ξεγελάσουν: από τη μέση κι έπειτα σε περικλείει, αιφνιδιάζοντάς σε, ορυμαγδός «σπασμένων» beats και ασύμμετρης IDM φιλοσοφίας.
Χαοτικό στην αρχή του και μη ενδεδειγμένο για επιφανειακές προσεγγίσεις, το Dying In Time εγείρει απαιτήσεις προκειμένου να σου επιτρέψει να μπεις στον κόσμο του. Έτσι πάντως κι ανταποκριθείς, βρίσκεσαι να περιπλανιέσαι σε ένα περιπετειώδες σκηνικό μουσικοσυναισθηματικής αναζήτησης, από το οποίο δεν θες να εξέλθεις με τίποτα.
