Στο απύθμενο δοχείο του θρύλου των χαμένων ηχογραφήσεων που βρήκαν εν (πολύ) καιρώ τον δρόμο για την επιφάνεια της δημοσιότητας, προσθέστε και την παρούσα. Αναλόγως, παρακαλώ, πράξτε και με τον μεγάλο κατάλογο των λεγόμενων σούπερ γκρουπ, παραχωρώντας σε τούτη την τετράδα των σημαινόντων μονάδων την πρέπουσα θέση. Μπουκιά μουσικής ιστορίας: το κατά επικίνδυνα πολλούς, πλέον, πανκο-σωτήριο έτος 1976 βρίσκει τους κυρίους Moebius, Roedelius (οι δυο Cluster) και Rother (ο κιθαρίστας των Neu!) στο εξοπλισμένο ησυχαστήριο τους, σε κάποια γωνιά της γερμανικής υπαίθρου. Έχοντας ήδη αφήσει το Another Green World του να αιωρείται ήμερο κι ελεύθερο, ο κύριος Eno δίνει επίσης το παρών και συντροφεύει τους Harmonia σε «εκεί έξω» εντεκαήμερο τζαμάρισμα, το οποίο καταλήγει στις περί ου ο λόγος ηχογραφήσεις. Ο χαρακτηρισμός «χαμένες» θα αναιρεθεί τελικά με την κυκλοφορία τους παραπάνω από είκοσι χρόνια αργότερα, για να αναχθούν και σε «επανακυκλοφορημένες» (με ζουμερή τριάδα προσθηκών) πριν κάτι μήνες.
Αν το καλοσκεφτείς, μιλάμε πρακτικώς για σούπερ σούπερ γκρουπ, κι ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, το καθένα από τα μέλη καλείται να συνεισφέρει την προσωπική του σοφία, τον δικό του τρόπο, στο κοινό τραπέζι της νέας οντότητας. Απ’ το γενικό στο ειδικό, οι δυο Cluster τη συναισθηματική νοημοσύνη των μηχανών τους, ο Rother τα μοτορίκια ακόρντα του εις το διηνεκές και ο Eno τη νεόκοπη, τότε, άποψή του περί της υφής των ήχων. Και μαθηματικά αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει… Μια συλλογή δώδεκα, πλέον, συμπαντικών συνθέσεων από μέρους μερικών εκ των κορυφαίων αναζητητών του είδους. Με γραμμή εκκίνησης τον άνθρωπο και τις εκφράσεις του μέσω του ήχου – απ’ την τεχνολογία ως πνευματικό, κυρίως, επίτευγμα μουσικώς αποτυπωμένο, έως την αρχέγονη υπερβατική του βλέψη και τον ρόλο της μουσικής επί της συγκεκριμένης ανάγκης. Απαραίτητη σημείωση: καμία σχέση με new age γαλακτοκομικά ή ξεματιαστικές ενεργειακές ροές. Εκτός αν αδυνατούμε να διαχωρίσουμε την εξελικτική διαδικασία της νόησης, που φτάνει να αντιληφθεί τους έμφυτους περιορισμούς της και στρέφεται και σε άλλες οδούς πέραν της λογικής (τη μουσική καλή ώρα), με γιάπικης προέλευσης κατασκευάσματα για την ιδανική χωροταξία των επίπλων μας και τα μουσικά τους ανάλογα.
Και επιστρέφω στα του Tracks And Traces των Harmonia και Eno, αποφεύγοντας ξανά και επιμελώς τον χαρακτηρισμό «άλμπουμ». Γιατί ούτε με αυτή τη λογική ποιήθηκαν οι συνθέσεις, ούτε, βέβαια, τους ταιριάζει μια εκ των υστέρων τέτοια παραδοχή. Περισσότερο μια γραμμική παράθεση των κεντρικών ιδεών του καθενός απ’ την τετράδα λαμβάνουμε, με τους υπόλοιπους κάθε φορά να πλαισιώνουν (υπερβολική η δημοκρατικότητα), παρά έναν ήχο-προϊόν σύνθεσης που θα μπορούσε να σταθεί ως χαρακτηριστικός του γκρουπ. Μάλιστα, ιδέες οι οποίες είχαν ήδη μορφοποιηθεί πιο ολοκληρωμένα σε προηγούμενες ή μελλούμενες σόλο κυκλοφορίες και ακόμα και σήμερα παραμένουν άφθαρτες. Όντας παράλληλα βασικές υπεύθυνες για τη γέννηση μερικών απ’ τις συναρπαστικότερες μουσικές των τελευταίων είκοσι χρόνων – απ’ τον Aphex Twin και τους Future Sound Of London, στους Boards Of Canada και τους Pan Sonic, κι έπειτα στον Burial, τον Field και τον Shackleton.
