Πώς περνάνε τα ρημάδια τα χρόνια! Σαν χτες μου φαίνεται όταν ανακάλυπτα τους Air, κάτι περίεργους Γάλλους που είχε συμπεριλάβει στο ιστορικό πρώτο Super Discount o Etienne De Crecy. Αν και το κομμάτι τους εκεί ήταν ρεμιξαρισμένο, είχα κάνει τον κόπο να τσεκάρω την πρώτη τους κυκλοφορία – μια, στην ουσία, συλλογή διάσπαρτων ηχογραφήσεών τους. Και παρ’ όλο που σίγουρα δεν μπορούσες τότε να προβλέψεις πως εκείνη η μπάντα θα έβγαζε ένα δίσκο με το ειδικό βάρος του Moon Safari, εντούτοις καταλάβαινες ότι δεν είχες να κάνεις με διάττοντες αστέρες. Όσοι λίγοι εξακολουθούσαν να μην γνωρίζουν τους Air, τους έμαθαν κατόπιν θέλοντας και μη με το soundtrack της ταινίας The Virgin Suicides.
12 λοιπόν χρόνια και 6 δίσκους μετά, έρχεται εύλογο το ερώτημα εάν εν έτη 2009 έχουν τίποτα καινούργιο να προσθέσουν οι Air σε όσα τόσο καλά μας έχουν πει τόσο καιρό τώρα. Με μια πρώτη ματιά, στο Love 2 βλέπεις μια διάθεση για εξερεύνηση καινούργιων ήχων, αλλά και τρόπων προσέγγισης στη δεδομένη τραγουδοποιία τους. Μέχρι όμως το τέλος του δίσκου κατανοείς πως θέληση μπορεί να είχαν οι Air, αλλά τελικά πάλι στο γνώριμό τους ύφος καταλήξανε. Όχι πως είναι και (τόσο) κακό αυτό. Όχι εφόσον καταφέρνουν να παραδώσουν, για άλλη μια φορά, έναν αξιοπρεπέστατο δίσκο με βάση την ατμοσφαιρική και μελαγχολική ηλεκτρονική pop που τόσο καλά ξέρουν να παράγουν. Απλά, πρώτον, δεν το κάνουν τόσο εμπνευσμένα όσο παλαιότερα και, δεύτερον, πλέον είμαστε και εμείς υποψιασμένοι, με αποτέλεσμα να μας έρχεται το αίσθημα του deja vu συχνά-πυκνά κατά την ακρόαση του άλμπουμ.
Όσοι ξέρουν τι ψάχνουν από τους Air, θα το βρουν πάντως στο Love 2, δίχως να απογοητευθούν. Όσοι όμως δεν δηλώνουν fan των Γάλλων αλλά αρέσκονται να τους παρακολουθούν ως ενημερωμένοι μουσικόφιλοι, δεν θα δυσαρεστηθούν μεν – καθώς δεν υπάρχει σκουπίδι ούτε για δείγμα στο άλμπουμ – δεν θα ακούσουν όμως και κάτι το οποίο προσθέτει στην ιστορία της μπάντας ή του συγκεκριμένου ήχου.
