Μια τόση δα προκατάληψη με τα sequels νομίζω πως δικαιολογούμαστε να τη διαθέτουμε, με δεδομένο το τι έχουν δει τα μάτια μας ή έχουν ακούσει τα αυτιά μας κάθε που κάποιος επιλέγει να γονιμοποιήσει τεχνητά την κότα του με τα χρυσά αυγά, η οποία εν τω μεταξύ έχει μεταμορφωθεί σε σαφρακιασμένο πτηνό – χωρίς αυτό ντε και καλά να αποκλείει την πιθανότητα της γοητευτικής ηλικιωμένης. Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια πάνε απ’ το κλασικής πλέον υπόστασης πρώτο μέρος του Only Built 4 Cuban Linx…, κι ύστερα από κόπους και βάσανα ποικίλης ύλης, τούτη προκρίνεται ως η χρονιά που τυπώνει τα τέσσερα ψηφία της στο πίσω μέρος της πολυαναμενόνης συνέχειας. Μέρος δεύτερο, λοιπόν, για το κατά πολλούς σημαντικότερο σόλο άλμπουμ εκ μέρους μέλους του θρυλικού Wu Tang Clan πληρώματος, τίτλος παραπάνω κι από τιμητικός για τον Raekwon, αν βάλεις κάτω τον σκληρό ανταγωνισμό (βλέπε πονήματα με GZA, Method Man ή Ghostface Killah υπογραφές).
Θεωρίες περί αναπαραγωγής και μαθήματα ιστορίας τέλος: ο κύριος Woods στήνει καινούργιο μαφιόζικο soundtrack με το οικόσημό του στην ούγια και την αφεντιά του στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Με αέρα αστικών δρόμων, ντήλια, γκάνια, σφυρίγματα ανατολικών κλωτσομπουνιδιών και πεντάστερη ομάδα παραγωγών/συμμετεχόντων (ζώντες και νεκρούς). Αντί εισαγωγής, αναλαμβάνουν η αυτοαναφορική σημειολογία του “Return Of The North Star” (ξέρεις τώρα, σταθερό σημείο στον ουρανό και λοιπές οδηγίες προς hip hop ναυτιλομένους) και το Wu deja vu του “House Of Flying Daggers”, με Inspektah Deck, Method Man, Ghostface Killah και τον ίδιο τον Raekwon να μοιράζονται τις στροφές. Το κόλπο κλιμακώνει προοδευτικά με τη φουτουριστική soul του “Cold Outside” και τη θανατερή παραγωγή στο “Gihad” (όπου θανατερή βλέπε Necro), για να βάψει κατόπιν κόκκινους τους μετρητές όταν παίρνουν σειρά τα “10 Bricks” (ο J Dilla ζωγραφίζει κι από τον άλλο κόσμο) και “Mean Streets” (στα στενά, που λέει κι ο συνάδερφος Πίκπας). Καπάκι πέφτει και η αυλαία με τρόπους βασιλικούς και τίτλο μεταξύ διαταγής και προτροπής του τύπου «αν θες κάνε κι αλλιώς»: “Kiss The Ring”, λοιπόν, χτισμένο πάνω στο…“Goodbye Yellow Brick Road” του Sir Elton John (…πόσο γουστάρω τα οξύμωρα σχήματα!).
Οπότε παίρνω τα μέτρα μου και αντικρίζω τη μεγάλη εικόνα: ο θρίαμβος του Raekwon στο Only Built 4 Cuban Linx… μέρος βου, μοιάζει σχεδόν μη αμφισβητήσιμος. Διαθέτει εκτόπισμα αντίστοιχο της μορφής του ίδιου του rapper και αισθητική συνοχή/ροή αξιοθαύμαστη, δεδομένου του αριθμού των συντελεστών του. Κατά πως φαίνεται, εκείνος ο υπερ-φιλόδοξος νεαρός μαφιόζος των πρώιμων nineties, που ήθελε τον κόσμο και τον ήθελε εκείνη τη στιγμή, τελικά τον κατέκτησε. Κι ορίστε τώρα, σαν άλλος Δον μας προτάσσει τη χερούκλα του για να αποτίσουμε τα σέβη μας ως ευγνώμονες υποτακτικοί (με την καλή έννοια;). Προσωπικά, τάσσομαι αναφανδόν με τη street κωλοπαιδαρία του παρελθόντος (προσθέτω στα οξύμωρα), κι όχι με το όποιο δονιλίκι (έστω και γκανγκστερίστικο). Αλλά επειδή παραμονεύει η σιχαμερή ηθικολογία, δίνω όρκο σιωπής και σας αφήνω να βγάλετε τα συμπεράσματά σας…
