O Arthur Russell υπήρξε μία πραγματικά πολύ περίεργη φιγούρα του αμερικάνικου ήχου. Όταν το 1992 τελείωσε με δραματικό τρόπο η ζωή του (ήταν φορέας HIV) άφησε πίσω του μία σειρά από ηχογραφήσεις οι οποίες σε κάνουν να ξύσεις το κεφάλι σου με αμηχανία – δεν είναι δε και το ευκολότερο πράγμα να τις συγκεντρώσεις. Όχι γιατί δεν ξέρεις πώς να τις κατηγοριοποιήσεις: ο άνθρωπος κινήθηκε μεταξύ της αστικής μπαλάντας, της ημίτρελης folk, της αφηγηματικής pop, του spoken word της ερήμου και της intellectual/αφροδισιακής disco με μία ευκολία που σε αφήνει άφωνο. Το πρόβλημα με τον Russell ήταν η έννοια του ανολοκλήρωτου.
Το ανολοκλήρωτο τον χαρακτήριζε γενικότερα. Χαοτικός στη σκέψη, αν και χαρισματικός αναμφισβήτητα, δεν κατάφερε ποτέ να οδηγήσει τον ήχο του προς μία ενιαία κατεύθυνση. Αλλά αυτή ακριβώς η τελείως ανθρώπινη λογική του, πέρα από καριέρες, τον καθιστά γοητευτικό και αυθεντικό. Την ίδια στιγμή αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο – εκεί που οι συνεργάτες του, οι ενίοτε εταιρείες όπου ηχογραφούσε και οι οπαδοί του, πίστευαν ότι θα απολάμβανε την επιτυχία που του άξιζε μόνο και μόνο για την αφοσίωση του στην ηχητική/λεκτική έκφραση – ο Russell, δέσμιος (και καλά έκανε) των παθών του (και δεν μιλάμε για ναρκωτικά) αλλά και της αδέσμευτης λογικής η οποία τον διέκρινε, κλώτσαγε την καρδάρα με το γάλα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια σε καμία περίπτωση ότι πέρναγε απαρατήρητος. Δεν είναι τυχαίο ότι στη μουσική του πορεία έστησαν το αυτί τους άνθρωποι όπως ο Philip Glass, David Byrne και ο (πραγματικά εκλεκτικιστής) Henry Flynt, επιζητώντας οι ίδιοι τη συνεργασία του.
Στη συγκεκριμένη συλλογή καταγράφονται 21 ακυκλοφόρητες ως σήμερα συνθέσεις, ανθολογημένες και ψηφιακά επεξεργασμένες από τον Chris Taylor των Grizzly Bear. Το Love Is Overtaking Me δεν εκπροσωπεί όμως όλες τις ρυθμικές αναζητήσεις του Arthur Russell στα τέλη της δεκαετίας του 1970 – στο εδώ υλικό απουσιάζουν οι πιο dance και disco εκφάνσεις της δημιουργίας του. Αυτό μπορεί να αφαιρεί κάτι από τη σφαιρικότητα της προσέγγισης της περσόνας του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υποβιβάζει το άλμπουμ. Εξάλλου το ρυθμικό κουβεντολόι με τις πίστες καλύπτεται θαυμάσια από ανάλογη συλλογή της Soul Jazz. Ξαναγυρνώντας στο Love Is Overtaking Me θα πρέπει να σημειώσω ότι θα σχηματίσετε τουλάχιστον σφαιρική άποψη για το πήγαινε-έλα του εγκεφάλου του: στοιχειωμένες μπαλάντες, χιουμοριστικά rockers με lo fi λογική, ημιψυχεδελικές αναζητήσεις, εμμονές με την outlaw country, εξομολογήσεις σε πρώτο πρόσωπο, ιλαροτραγωδίες συνοδευμένες από πιάνα που γογγύζουν από αλκοόλ και ευδαιμονισμό (μαζί…).
Ο Arthur Russell ανήκει στους καλλιτέχνες τους οποίους αγαπάς διότι η φιλοδοξία/ματαιοδοξία τους δεν υπερβαίνει ποτέ το ότι τους αρέσει να είναι διασκεδαστές και να έχουν πάντα κάτι αξιόλογο να πουν. Και παρά το γεγονός του ακυκλοφόρητου υλικού, το Love Is Overtaking Me προκύπτει έτσι ως μία από τις λίγες ρετροσπεκτίβες καριέρας που μπορούν να στέκουν αυτόνομες και όχι ως δικαιολογητικά στις δισκοθήκες. Αν θέλετε λοιπόν να ακούσετε πώς θα ήταν οι Indigo Girls αν έκαναν παρέα με τους Giant Sand και τραγουδούσαν στίχους του Warren Zevon ή τους Butthole Surfers να παίζουν με ακουστικά όργανα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απουσιάζει ο ηλεκτρισμός), μόλις βρήκατε τον κατάλληλο άνθρωπο και καλλιτέχνη.
