Μεγαλώνοντας, λέει, βάζει κανείς μυαλό. Αμ δε. Γιατί, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε ο Andre «RuPaul» Charles δεν θα είχε τέτοια απωθημένα με το τραγούδι κοντά στα 50 πια. Αλλά ας ξεκινήσω πιο ευγενικά – θα μιλάμε για τη RuPaul στο υπόλοιπο κείμενο και όχι για τον Andre Charles, γιατί αυτό το φύλο επέλεξε στη ζωή και την καριέρα του ο Αμερικανός ηθοποιός, τηλεοπτικός παρουσιαστής, συνθέτης, τραγουδιστής και drag queen. Και δεν τα έχει καταφέρει καθόλου άσχημα, για να είμαστε ειλικρινείς: εκτός αν το θεωρείτε λίγο πράγμα να ξεκινήσεις από τα τραβεστί club της Ατλάντα και να φτάσεις να έχεις το δικό σου TV ριάλιτι στην αμερικάνικη τηλεόραση, κατορθώνοντας στο μεταξύ να αφήσεις το στίγμα σου και στο τραγούδι.
Μένοντας όμως στην τελευταία δραστηριότητα, νομίζω ότι η RuPaul θα έπρεπε να είναι και παραπάνω από ευχαριστημένη που, με την ανύπαρκτη φωνούλα της, πέτυχε στα 1990s να σκοράρει μια βρετανική Top-40 επιτυχία με το “Supermodel (You Better Work)”, να τραγουδήσει ντουέτο με τον Elton John το “Don’t Go Breaking My Heart” και να σταθεί δίπλα στη Martha Wash για τα millennium remixes του θρυλικού “It’s Raining Men”. Το έκανε μετά το πείραμα και τρία χρόνια πριν, ρετουσάροντας το παλιό της υλικό στο άλμπουμ ReWorked και είδε ότι ελάχιστοι ασχολήθηκαν. Τι το ’θελε λοιπόν το φετινό Champion; Αν είχε κάτι να πει, καλώς. Μία όμως ακρόαση στο τέταρτο άλμπουμ της πείθει και τον πιο δύσπιστο για το ακριβώς αντίθετο.
Το Champion έχει αυστηρά gay/tranny προσανατολισμό και είναι κατασκευασμένο από την αρχή ως το τέλος του με άξονα τους dance pop, disco και λιγάκι R’n’B (καθότι είμαστε και στα zeros τώρα) ρυθμούς τους οποίους αγαπάνε τα στοχευμένα σε αυτό το κοινό mainstream club της Δύσης. Καμία αντίρρηση, ίσα-ίσα μάλιστα που το άλμπουμ ξεκινά και συμπαθητικά – το “Jealous Of My Boogie” δεν αποκλείεται να το λοξοζαχάρωνε και η Kylie Minogue. Αμέσως μετά, όμως, ακολουθεί η θεαματική του κατάρρευση, καθώς τραγούδι το τραγούδι η RuPaul και το επιτελείο της (με κύριο υπεύθυνο τον παραγωγό Lucian Piane) επενδύουν στη φτήνια, στο κακής ποιότητας hi-NRG και σε έναν club χαρακτήρα ακαλαίσθητο και εκνευριστικό. “Tranny Chaser”, “LadyBoy”, “Cover Girl”, “Champion” και “Destiny Is Mine” αποτελούν έτσι κακοτεχνίες με gay άλλοθι, τυλιγμένες γύρω από ένα καταγέλαστο concept περί διατήρησης του θρόνου σου και πίστης στη δύναμή σου – μεγάλα ζητήματα μου μυρίζουν στο βάθος. Τα οποία πάντως, έτσι δοσμένα, δεν θα έπρεπε να απασχολούν κανέναν άλλον νοήμονα άνθρωπο, πλην ίσως του ψυχολόγου της RuPaul και του στενού της φιλικού κύκλου.
