Τον Chris Cornell ασφαλώς και τον γνωρίζετε. Τραγουδιστής και κιθαρίστας των Soundgarden και μια από τις χαρακτηριστικότερες φωνές της rock της τελευταίας εικοσαετίας, μας έχει συντροφεύσεις πολλές φορές μέσα από θρυλικά πλέον άλμπουμ σαν τα Badmotorfinger, Superunknown και Down On The Upside, ενώ πρόσφατη είναι και η ανάμειξή του στους Audioslave – παρόλο που οι τελευταίοι δεν ήταν σε καμία περίπτωση μπάντα στα κυβικά των Soundgarden. Η προσωπική του πορεία, όμως, αποτελούσε (και αποτελεί) ένα ερωτηματικό για τους fans του, κυρίως γιατί δίνει την αίσθηση πως κινείται αρκετά παρακάτω από το εκτόπισμα του Cornell στη μουσική σκηνή. Αίσθηση την οποία έρχεται να δυναμώσει το νέο του άλμπουμ, Scream.
Το Scream αποτελείται εξ’ ολοκλήρου από συνθέσεις του Timbaland, του ανθρώπου που – εκτός από την ιδιαίτερη διαδρομή την οποία έχει διαγράψει σαν παραγωγός στον χώρο του hip hop τα τελευταία χρόνια – έχει εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους pop παραγωγούς, δίνοντας hits δεξιά και αριστερά σε ονόματα σαν τον Justin Timberlake, τη Madonna, αλλά και τη Nelly Furtado, της οποίας την καριέρα αναβίωσε σχεδόν μόνος του. Πριν άλλωστε την κυκλοφορία του δίσκου είχε γίνει γνωστό μέσω του τύπου πως ο ήχος όπου θα κυμαινόταν το τελικό αποτέλεσμα του Scream θα ήταν pop: όπως χαρακτηριστικά (και μεγαλόπνοα) είχε δηλώσει ο ίδιος ο Timbaland, είναι «ο δίσκος που θα βάλει το rock στα clubs».
Το θέμα είναι πως ακούγοντας το άλμπουμ δεν διακρίνεις καμία από τις δυο ιδιότητες που, θεωρητικά, θα είχε. Γιατί ούτε rock ακούμε εδω μέσα αλλά ούτε και κομμάτια τόσο δυνατά – έστω και με έναν κατάφορα εμπορικό χαρακτήρα – ώστε να σημαδέψουν τα dancefloors. Μένει μόνο ένας ξεδιάντροπος ήχος, χωρίς καμία περαιτέρω καλλιτεχνική ανησυχία, που στοχεύει στο να πιάσει τα charts, αλλά αποτυγχάνει ακόμα και εκεί. Δεν είναι το γεγονός πως ο Cornel δεν τραγουδάει rock ο λόγος για τον οποίο δεν είναι καλό το Scream (αν και έτσι όπως τον άκουσα εδώ, μάλλον πραγματικά δεν πρέπει να «το ’χει» να γίνει ένας καλός pop τραγουδιστής). Είναι περισσότερο που όλα τα κομμάτια εδώ μέσα είναι ισοπεδωτικώς ίδια και αφόρητα μέτρια, ώστε να μην σου προξενούν καμία απολύτως αντίδραση κατά τη διάρκεια της ακρόασης.
Τελικά κατέληξα. Η σχέση μου με τον Chris Cornell είναι πανομοιότυπη με μια πολυετή, κουρασμένη ανθρώπινη σχέση. Η αρχή (Soundgarden) ήταν πραγματικά υπέροχη και παθιασμένη, ενώ κάπου στην πορεία (Audioslave) η σχέση έχασε την αρχική της μαγεία. Όμως παρέμενες σε αυτήν γιατί δεν σε έθιγε αν μη τι άλλο το έταιρο μισό και συν τοις άλλοις το αγαπούσες κιόλας. Όσο για το τώρα; Ρουτίνα και βαρεμάρα, όπου περιμένεις την αφορμή για να τελειώσεις τα πράγματα και το άλλο πρόσωπο σου την δίνει απλόχερα. Περάσαμε καλά όλα αυτά τα χρόνια Chris και με το κρυφό κομμάτι εδώ μου θύμησες πως αυτή η σχέση ήταν κάποτε ιδιαίτερη. Αλλά όταν καταλαβαίνεις ότι οι ωραίες στιγμές έχουν γίνει πλέον η εξαίρεση σε μια σχέση, τότε φεύγεις με βήματα γοργά. Και εγώ γενικά δεν είμαι και ο πιο υπομονετικός άνθρωπος που υπάρχει...
