Το βλέμμα της δεκαοκτάχρονης Anja Plaschg αποπνέει μια εσωστρέφεια. Η ίδια διαλέγει να εκφραστεί δημιουργικά για τον έρωτα και τον θάνατο μέσα από τη μουσική της κι έτσι αρχίζει να χτίζει μια έντονα θεατρική και σκοτεινή ατμόσφαιρα, κινούμενη μέσα σε αντιθέσεις: επιθυμεί να γίνει ρομαντική με τη σκοτεινιά ενός Πόε και κυνική όπως ο Μπουκόφσκι, ενώ “Η Ιστορία του Ματιού” του αγαπημένου της Bataille μοιάζει να την έχει επηρεάσει πολύ. Η μικρή Anja διηγείται αποστασιοποιημένα αυτοβιογραφικές ιστορίες οι οποίες βγάζουν νύχια και μοιάζουν με παραμύθια για μεγάλους. Αυτή ακριβώς η αποστασιοποίηση ενισχύει την εκφραστικότητά της καθώς – ευτυχώς – αποφεύγει να παρουσιάσει άλλο ένα κουρασμένο μελόδραμα, καταφέρνοντας να σε παρασύρει σ’ έναν επικίνδυνο χορό ανάμεσα στην παιδικότητα και την ωριμότητα.
Η νεαρή κοπέλα πίσω από το Soap & Skin project μεγάλωσε σ’ ένα αγροτικό σπιτικό σε μια κωμόπολη της Αυστρίας και απέτυχε να γίνει η ήσυχη χωριατοπούλα τύπου Χάϊντι, αφού από νωρίς τα μάζεψε και πήγε στη Βιέννη. Εκεί σπούδασε βιολί και πιάνο, την ίδια στιγμή που η καρδιά της υπέκυπτε ολοένα και περισσότερο στα ηλεκτρονικά ηχητικά τοπία. Άρχισε λοιπόν να γράφει μουσική, κυκλοφόρησε ένα EP και μετά ακολούθησαν διάφορες εμφανίσεις, μέχρι που έπαιξε και στο θέατρο τον ρόλο της Nico – σ’ ένα έργο για τον Andy Warhol το οποίο ανέβηκε στο Βερολίνο. Διόλου άσχημα... Το Lovetune For Vacuum άρχισε να γεννιέται στο μυαλό της Anja πριν από τέσσερα χρόνια περίπου, αλλά μόλις φέτος κατάφερε να το ολοκληρώσει.
Το Soap & Skin project παραπέμπει ευθέως στις επιρροές του: PJ Harvey, Tori Amos, Bjork, αλλά και Radiohead. Η Anja, όπως αποκαλύπτεται στο Lovetune For Vacuum, ψιθυρίζει με την αθώα δροσερή φωνή της τσακισμένες ιστορίες για το φεγγάρι και τους λύκους που κάτω απ’ το τομάρι τους κλαίνε, για τον θάνατο (“Thanatos” είναι ο τίτλος του τραγουδιού), τον ύπνο και τις ατμόσφαιρες των εφιαλτικών ονείρων, για τα παιχνίδια του ήλιου και της σκιάς, για τη σκληρή αίσθηση της απώλειας και της απουσίας, για τις αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία. Τα ασπρόμαυρα πλήκτρα του πιάνου βρίσκονται συνεχώς στο προσκήνιο συνοδεύοντας εσωτερικούς μονόλογους γεμάτους αναρώτηση και διαπιστώσεις, ενώ το βιολί συμπληρώνει με goth θλίψη τις αργές και εσωστρεφείς μελωδίες. Οι οποίες κάποτε μπλέκονται με στοιχεία electronica και απογειώνονται, για να επιστρέψουν σε μια απογύμνωση όπου φωνή και πιάνο κυριαρχούν.
Στωϊκότητα που μυρίζει ροδάκινο και αλήθειες που θυμίζουν σκοτεινή άνοιξη, καθώς ο θάνατος χορεύει αγκαλιά με τον έρωτα – όπως πάντα. Σιωπηλή απελπισία παιδικής ηλικίας με το βλέμμα καρφωμένο στα γκρίζα αυστριακά τοπία.
