Η χορευτική μουσική σήμερα μοιάζει να βρίθει εύκολων λύσεων. Δοκιμασμένες και εγγυημένες συνταγές επιτυχίας, τόσο από άποψη επιλογής ατμόσφαιρας όσο και ρυθμών και μελωδιών, επαναλαμβάνονται και ανακυκλώνονται δημιουργώντας έτσι έναν σωρό όμοιων, άνευρων και άψυχων ακουσμάτων. Ο Σουηδός Andreas Kleerup, όμως, κάνει αρκετές παρακάμψεις στη βαρετή αυτή ευθεία, συνδέοντας μια γυαλιστερή εκδοχή της χορευτικής pop του σήμερα με τα electro φαντάσματα της δεκαετίας του 1980. Ψάχνοντας το ιστορικό του δίσκου φτάνει κανείς στο 2007, όταν το hit του, το “With Every Heartbeat” (το οποίο ερμηνεύει η Robyn) βγαίνει σαν single, κατακτά την κορυφή των βρετανικών charts και καταλήγει στη διεθνή έκδοση του ομώνυμου δίσκου της Robyn. Στον εδώ δίσκο μπορεί κανείς να βρει και άλλα παρόμοια τραγούδια, όπου τα house ρυθμικά μπερδεύονται με τις disco/synth/pop μελωδίες, κοιτώντας το σήμερα μέσα από το πρίσμα μιας τεχνοτροπίας η οποία παραπέμπει σε αυτήν τη γλυκιά μελαγχολία που γέννησε ο στρατός των synthesizers κατά τη δεκαετία του 1980. Βρίσκουμε έτσι αξιόλογα pop/dance κομμάτια όπως το “Longing For Lullabies”μ το οποίο ερμηνεύει η Titiyo (επίσης εγνωσμένης αξίας – στη Σουηδία τουλάχιστον – pop τραγουδίστρια και αδερφή της Neneh Cherry), το “Thank You For Nothing”, ή το “Until We Bleed” με τη Lykke Li στα φωνητικά. Αυτά σε συνδυασμό με τα “3AM” (με τη Marit Bergman) και “History” (με τη Linda Sundblad), κάνουν τη μελωδική εξίσωση του άλμπουμ να γέρνει περισσότερο στην 1980s pop, χαρακτηρίζοντας τη μία καλλιτεχνική πλευρά του Kleerup: αυτή που φλερτάρει με την εμπορική επιτυχία και τα πολύωρα ραδιοφωνικά airplays, δείχνοντας να ακολουθεί τον συρμό της εποχής, έστω κι αν του φοράει μια ρετρό κουκούλα.
Εκεί όμως που ο Kleerup διαπρέπει, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, είναι σε όσες συνθέσεις του μοιάζουν βυθισμένες στις electro καταβολές του. Στο εξαίσιο δηλαδή “Iris”, στον δικό του φόρο τιμής στους Kraftwerk στο “Ain’t No Stopping” (με ρομποτικά φωνητικά να παρεμβάλλονται στο synth περιβάλλον), στο “Misery”, που φέρνει κατά νου τη γκρίζα μα και απελευθερωτική συνάμα διάθεση την οποία γεννούσαν τότε τα μηχανάκια της moog ή της korg, ή το “I Just Want To Make That Sad Boy Smile”, που κλείνει ιδανικά το άλμπουμ με τις ολίγον αφηρημένες μελωδικές του γραμμές.
Δεν είναι λοιπόν πως το ο ομώνυμο ντεμπούτο του Kleerup αποφεύγει τα κλισέ. Τα χρησιμοποιεί όμως με έναν έξυπνο τρόπο, συνδυάζοντας τη γυαλάδα με τη σκόνη, την ανεμελιά αυτής της περίεργης disco/house/pop, με τη μελαγχολία του electro. Δημιουργεί έτσι, με τον δικό του τρόπο, μια μουσική που αν παιζόταν στη δεκαετία του 1980 θα μπορούσε εύκολα να της προστεθεί το πρόθεμα progressive πριν τον όποιο χαρακτηρισμό της. Το θέμα είναι πώς κάτι τέτοιο μεταφέρεται στο σήμερα, χωρίς να δοθεί η αίσθηση μιας απλά ρετρό ανάμνησης ενός σπουδαίου παρελθόντος. Εδώ το θέμα κάπως δυσκολεύει, αν και νομίζω ότι αυτό αφορά το σύνολο της συγκεκριμένης σκηνής. Ο Kleerup πάντως διαθέτει ένα πάτημα στο παρόν και δεν μπορείς να ξεμπερδέψεις μαζί του χρησιμοποιώντας απλά τον προσδιορισμό παρελθοντολάγνος – τα αρκετά όμορφα, κάποια δε εξαίσια, τραγούδια του ομώνυμου τούτου άλμπουμ δεν στο επιτρέπουν.
Στο μέτρο λοιπόν που το όλο αποτέλεσμα εντάσσεται στην ευρύτερη pop κουλτούρα, νομίζω ότι οι δίαυλοι μεταξύ παρόντος και παρελθόντος τους οποίους χρησιμοποιεί εδώ ο Kleerup του παρέχουν ό,τι χρειάζεται. Όχι για να θεωρηθεί καινοτόμος, αλλά για να σταθεί στη σύγχρονη dance σκηνή, περισσότερο από αξιοπρεπώς – περήφανα.
