Ο Βορράς με τραβούσε πάντα. Ίσως να είναι εκείνα τα μονότονα τοπία, όπου τον χειμώνα βλέπεις χιόνι, χιόνι και πάλι χιόνι. Ίσως να είναι εκείνα τα παράξενα καλοκαίρια με τον ήλιο να μη δύει ποτέ, ίσως να είναι το μυστήριο των πυκνών δασών που φέρνει στο μυαλό μου όλους αυτούς τους μύθους οι οποίοι γέννησαν τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τα βαγκνερικά δράματα και το black metal. Η Φινλανδία, αν και είναι γεμάτη από λίμνες – που για κάποιο λόγο μου ασκούν γοητεία – δεν είναι η αγαπημένη μου χώρα του Βορρά. Προτιμώ καθαρά την πιο viking αισθητική της Νορβηγίας, αλλά και τη λίγο πιο ευρωπαϊκή κατεύθυνση της Σουηδίας. Η Φινλανδία έχει πολλές επιρροές από τη Ρωσία και έντονες σχέσεις με την Ουγγαρία – μεταξύ άλλων και λόγω γλώσσας – απομακρυνόμενη από το μοντέλο που έχω στο κεφάλι μου για τη Σκανδιναβική χερσόνησο.
Αλλά το όνομα Eleanoora Rosenholm, παρότι προέρχεται από τη Φινλανδία, μ’ αρέσει πολύ. Στο εξώφυλλο του Vainajan Muotokuva (προ διετίας κυκλοφορία, η οποία όμως φέτος απόκτησε διανομή στην Ελλάδα) βλέπω μια γυναίκα – μάλλον περασμένης ηλικίας – μ’ ένα βέλο. Αν είναι αυτή η Eleanoora, θα παίζει κάτι σαν βόρεια σπασμένη folk με στοιχεία από τη μαγεία των ρούνων...
... όμως η Eleanoora δεν υπάρχει. Οι Eleanoora Rosenholm είναι μια μπάντα από το Pori, στους οποίους συμμετέχουν η Noora Tommila, ο Pasi Salmi και ο Mika Ratto. Παίζουν ένα είδος ιδιόρρυθμης φινλανδικής pop με άρωμα eighties, πολλούς ήχους από παλιά αναλογικά synthesizers, γυναικεία lead φωνητικά και επίμονα ανδρικά backing vocals, τα οποία επαναλαμβάνουν φράσεις ή λέξεις της τραγουδίστριας. Δυστυχώς, το επίπεδο των Φινλανδικών μου δεν μου επιτρέπει να σας πω τι ακριβώς προσπαθούν να πουν οι στίχοι του Vainajan Muotokuva, αλλά έχω την αίσθηση ότι αναπτύσσουν πειραγμένες ερωτικές εξομολογήσεις, ιστορίες για φόνους και αυτοκτονίες, έπη μίσους που χάνονται στα βάθη κάποιας από τις χίλιες λίμνες αυτού του καταραμένου τόπου ή σκοτεινά παραμύθια «για τα παιδιά που χάθηκαν στο στοιχειωμένο δάσος».
Εκείνο πάντως το οποίο αποκλείω είναι να πρόκειται για γλυκανάλατες χαζομάρες, καθώς η μουσική γίνεται πολύ συχνά σκοτεινή και απειλητική, χωρίς να χάνει τη μελωδικότητα και την pop κατεύθυνσή της. Αυτό ακριβώς είναι και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο για τους Eleanoora Rosenholm: στο Vainajan Muotokuva κάνουν καλή και ευθύβολη pop, που καταφέρνει όμως να παραμείνει σκεπτόμενη, πολυεπίπεδη και ενδιαφέρουσα.
