Στη Mary Hampton αρέσει ο Bob Dylan κι ο Fred Astaire, οι ιστορίες με φαντάσματα και το Muppet Show, τα πυροτεχνήματα και ο Beckett, ο καιρός της Αγγλίας και το κελάηδισμα των πουλιών, το τσάι και ο αέρας που χτυπάει το παράθυρο του σπιτιού της στο Μπράιτον. Η ίδια λέει πως όταν βρίσκει παλιά τραγούδια τα φυλάει στο ψυγείο μέσα σε πολύχρωμα φιαλίδια, ενώ μερικές φορές σκαρώνει κι εκείνη μερικά τραγούδια – που δεν μπήκαν στο ψυγείο, αλλά στο νέο της άλμπουμ, με τίτλο My Mother’s Children.
Με εύθραυστη φωνή, η οποία θυμίζει άλλοτε Kate Bush και άλλοτε Melanie, η Mary φέρει κάτι από την αθωότητα της τραγουδίστριας των Pentangle και τη σοφιστικέ απλότητα της – πιο σκοτεινής – Joni Mitchell στον τρόπο ερμηνείας των δικών της folk ιστοριών για τη νεότητα και για τους λύκους που ουρλιάζουν, για τους σκύλους που μιλούν, για τις κουρελιασμένες πάνινες κούκλες, για κάποιους κυνηγούς οι οποίοι γράφουν ποιήματα αφιερωμένα στα νεκρά πουλιά, για τα ξεχασμένα νησιά/ανθρώπους στη μέση του πουθενά, για τους δρόμους που πρέπει να ανοιχτούν και για τους αδιέξοδους δρόμους, για τον ρόλο του θύτη και του θύματος, για την αγάπη και την απώλειά της.
Πολλά χρώματα και έντονο κοντράστ, ποιητική διάθεση, παραμύθια με spooky αίσθηση, ερωτικές ατμόσφαιρες με χιούμορ, απαλές και ταυτόχρονα αιχμηρές μελωδίες με κεντρικό άξονα τη φωνή της Hampton, που σε μεταφέρει σε άλλη εποχή. Ακουστικές κιθάρες και απλά ακόρντα, ακορντεόν, βιολί και καλό τσέλο, γεμίσματα με πιάνο και ήρεμα drums τα οποία σέρνουν μερικές φορές μια blues διάθεση, ενώ το μπάσο κινείται σε κάπως πιο jazzy μονοπάτια. “Because You’re Young” μονάχα με μια ακουστική κιθάρα, λίγο πιάνο και βιμπράτο στην φωνή. Με ήχο από ένα αεροπλάνο που περνάει πάνω από το δάσος και κελαηδίσματα πουλιών το ιδιαίτερα μελωδικό και ακόμα πιο λιτό “Free Grace”, ενώ το “Honey” παίζει σε πιο σκοτεινούς blues ρυθμούς, με το βιολί να κερδίζει τις εντυπώσεις. Συνολικά, ένα άλμπουμ γεμάτο 1960s αποχρώσεις, παλιομοδίτικη αγγλική folk μελοδραματικά δοσμένη και αρκετή μίμηση σε ό,τι αφορά τόσο το ύφος, όσο και το ηχόχρωμα της φωνής.
Η Mary Hampton μοιάζει να ζει σ’ έναν δικό της φανταστικό κόσμο, αλλά δεν είναι αλαφροΐσκιωτη επειδή κοιτάζει για ώρες την θάλασσα έξω από το παράθυρό της. Το μόνο της πρόβλημα είναι ότι μάλλον έζησε πολύ καιρό με τα κατεψυγμένα «παλιά τραγούδια», τόσο ώστε αποφάσισε να τα κάνει δικά της, αντιγράφοντας κι όχι γράφοντας. Έτσι, κατέληξε σήμερα να γίνει μια πολύ καλή κόπια της Melanie, αλλά η πραγματική Mary Hampton είναι ακόμα κρυμμένη – ίσως κλειδώθηκε στο ψυγείο. Καλή λευτεριά...
