Τους Ramblin’ Ambassadors δεν τους γνωρίζουν πολλοί. Έχει διαδοθεί ότι ιδρύθηκαν επειδή ένας μάνατζερ έψαχνε μια μπάντα για να της κλείσει κάτι συναυλίες. Έτσι λοιπόν ένας δαιμόνιος κιθαρίστας ονόματι Brent J. Cooper έπιασε από το αυτί τον μπασίστα Scott Nickless και φτιάξανε μια μπάντα, αλλάζοντας ντράμερ κάθε τρεις και λίγο. Τι ωραία, ρομαντική ιστορία.
Στη δεύτερή τους δισκογραφική προσπάθεια, oι καλλιτεχνικές περιπλανήσεις των Ramblin’ Ambassadors κινούνται στα ίδια μονοπάτια με το προηγούμενο Avanti, παρ’ όλο που πέρασαν πέντε χρόνια στα οποία θα μπορούσαν να είχαν δει τα πράγματα και λίγο αλλιώς. Τα ηλεκτρικά ριφάκια είναι πάντα σε πρώτο πλάνο. Σε δεύτερο πλάνο, το απόλυτο τίποτα, αφού το μπάσο και τα ντραμς απλά στρώνουν το χαλί για να πατήσει η σκαμπρόζικη κιθάρα του Cooper, ενώ φωνητικά δεν υπάρχουν. Βγαίνει ομολογουμένως μια ωραία ατμόσφαιρα, τέτοια που αν κλείσεις τα μάτια (και έχεις πιεί λίγο), ίσως δεις να ξετυλίγεται μπροστά σου ένα μεταμοντέρνο γουέστερν – σπαγγέτι κατά προτίμηση. Βγαίνει επίσης μια feelgood αίσθηση, λες και το άλμπουμ φτιάχτηκε «για την πλάκα», πράγμα διόλου κατακριτέο όταν γίνεται με επίγνωση τόσο του δημιουργού, όσο και του αποδέκτη. Όμως τίποτα εδώ δεν είναι πρωτότυπο. Και κυρίως, τίποτα δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα από το στυλ των Huevos Rancheros, της πρώτης μπάντας του Brent J. Cooper. Συμπαθητικές στιγμές είναι τα “Frank Slide Song” και “Speed Wooble”, μα δεν ξεχωρίζουν και ιδιαίτερα από τα υπόλοιπα. Γιατί το Vista Cruiser Country Squire περιέχει μελωδίες που, όπως και ο τίτλος του, δεν είναι καθόλου ευκολομνημόνευτες. Τρίλεπτα κομμάτια περνούν μπροστά σου με γρήγορο βήμα κι ύστερα δεν γυρίζουν ούτε καν να σε κοιτάξουν.
Αν το Vista Cruiser Country Squire ήταν κινηματογραφικό σάουντρακ, η μουσική των Ramblin’ Ambassadors ίσως είχε βρει τον δρόμο της, τον λόγο ύπαρξής της. Αλλά ακόμα και στη μισή ωρίτσα που διαρκεί, σου απαγορεύει να το ακούσεις με προσοχή σαν άλμπουμ αυτόνομο.
