Αυτοί οι πέντε νεαροί από το Winnipeg του Καναδά μάλλον έχουν δει πάνω από δέκα φορές το Quadrophenia, έχουν ακούσει πολύ Kinks, Beatles και brit-pop, ενδέχεται να είναι κρυφά ερωτευμένοι με την Twiggy και την Carnaby street, πιθανότατα κυκλοφορούν με σκούτερ, τρώνε τη mod υποκουλτούρα για πρωϊνό, αλλά πάνω απ’ όλα απολαμβάνουν να τζαμάρουν καταναλώνοντας μπύρες.
Οι τύποι έτυχε κάποια στιγμή να συναντηθούν σε κάποιο στούντιο της γειτονιάς τους. Άρχισαν να παίζουν μαζί και μετά από λίγο παράτησαν τις προηγούμενες μπάντες που συμμετείχαν και έφτιαξαν τους Novillero, οι οποίοι μετρούν σχεδόν δέκα χρόνια στην indie σκηνή, πολλές περιοδείες και δυο LPs. Μετά από διάφορους πειραματισμούς στον pop ήχο τους και κάποιες αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας, κυκλοφορούν τώρα το τρίτο τους άλμπουμ A Little Tradition.
Mod-pop ατμόσφαιρες και power pop ρυθμός, rockabilly ξεσπάσματα και χορευτικό mood, φωνητικά που κοπιάρουν τους Beatles (σε κάποια τραγούδια), απαλές ψυχεδελικές rock αποχρώσεις και μια ιδέα από τη soul της Motown. Οι Novillero γεμίζουν αυτό το ηχητικό σκηνικό με κιθάρες, μερικά πνευστά, καλό πιάνο και μελωδικά synths, drums, μπάσο και πολύ ηλιόλουστη διάθεση. “Shadowboxing” και για μερικά δευτερόλεπτα νομίζεις ότι ακούς ένα χαμένο τραγούδι των Beatles, αφού τόσο η φωνή στο ύφος του George Harrison, όσο και η κελαρυστή μελωδία, σε στέλνουν κατευθείαν στην εποχή του Rubber Soul. Έντονο πιάνο στην εισαγωγή και drums που οδηγούν άλλοτε σε κλιμάκωση και άλλοτε σε jazzy αποδόμηση του ρυθμού στο “Standing Up For Our Side”, πιο dark ατμόσφαιρα με γυναικεία φωνητικά (χροιάς Duffy) στο “Daydreams & Distractions”, ενώ η έκπληξη του δίσκου έρχεται με το instrumental “Paco Rabanne”, το οποίο σε προσγειώνει ξαφνικά κάπου στο Μέξικο, με ήχους που θυμίζουν αρκετά τους Calexico.
Το A Little Tradition έχεις την εντύπωση ότι όλο πάει κάτι να σου πει, αλλά τελικά δεν σου περνάει το μήνυμα. Ίσως επειδή κινείται σε πολύ συνηθισμένα και στατικά μουσικά τοπία που «καίγονται» γρήγορα, στην εποχή του airplay. Oι Novillero κάνουν φιλότιμες προσπάθειες για να βγάλουν μέσα από τόσες επιρροές έναν δικό τους ήχο, αλλά δεν φαίνεται να τα καταφέρνουν. Πέρα από 2-3 κομμάτια που μπορεί και να ξανακούσεις κάποια στιγμή, ο υπόλοιπος δίσκος δύσκολα ξαναμπαίνει στο repeat. Οι Novillero πάντως, μπορούν να συνεχίσουν το τζαμάρισμα (και την κατανάλωση μπύρας), μέχρι να τους κάτσει και η έμπνευση.
