Την πρώτη φορά που άκουσα το “Pleasant Streets” έπαθα σοκ και δέος. Λογικό. Η μεγαλύτερη πλάκα όμως, ήρθε όταν κατάλαβα ότι δεν τραγουδάει γυναίκα όπως νόμιζα αρχικά, αλλά ένας άνδρας – ο Tim Buckley. Πριν μερικές μέρες, έπεσε στα χέρια μου αυτός ο δίσκος των Death Vessel. Βάζω λοιπόν να ακούσω το cd και ακούω μια περίεργη κοριτσίστικη φωνή. Μετά από λίγο διαπιστώνω ότι η φωνή ανήκει σε έναν μαντράχαλο, από το Rhode Island: ο τύπος πρέπει να είναι ο Farinelli της alt-folk σκηνής. Η φωνή του πιάνει απίστευτες νότες και το όνομα αυτού: Joel Thibodeau.
Ο Joel, λοιπόν, γεννήθηκε στο Βερολίνο, αλλά μεγάλωσε στην ευρύτερη περιοχή της Μασαχουσέτης και στα mid-00’s κατηφόρησε προς το Brooklyn. Εκεί θα δοκίμαζε την τύχη του. Μαζί με διάφορους φίλους μουσικούς, τους οποίους είχε γνωρίσει την περίοδο που έπαιζε στα κλαμπάκια της Βοστόνης, μπαίνει στο στούντιο και φτιάχνει τον πρώτο του δίσκο Stay Close. Η Sub Pop, τον άκουσε, της άρεσε, του υπέγραψε συμβόλαιο και φέτος κυκλοφορεί εκεί το δεύτερο άλμπουμ του Nothing Is Precious Enough For Us.
Οι Death Vessel παίρνουν στοιχεία από τη folk, την pop, το rock ‘n’ roll και την country και φτιάχνουν ακουστικές, απλές μελωδίες με ποιητική διάθεση και παραδοσιακή ενορχήστρωση: γιουκαλίλι, μαντολίνο, μπάντζο, αρμόνιο, πιάνο, πνευστά, pedal steel κιθάρες, ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσα και drums είναι μερικά από τα όργανα που ακούγονται στα 11 tracks του δίσκου. Αγροτικά τοπία και προσωπικές ανασφάλειες στο “Block My Eye”, mellow folky νότες στο “Jitterkadie”, jazzy κορνέτα στο “Widening”, country διάθεση στα “Obadiah In Oblivion” και “Fences Around Field”, γκάζια και φυσαρμόνικες στο ηλεκτρικό “Exploded View”, σκοτεινή ατμόσφαιρα στο “Peninsula” και φυσικά, μέσα σε όλα, η θηλυκή φωνή του Thibodeau να φτάνει σε απίστευτα ψηλές νότες.
Ο δίσκος κρατάει ισορροπίες ανάμεσα σε επιρροές από αρκετά ιδιώματα, ωστόσο ο Joel Thibodeau δείχνει ότι χρειάζεται ακόμα λίγο χρόνο, μέχρι να τα αφομοιώσει και να κάνει δικά του όλα αυτά τα «δανεισμένα»στοιχεία που βάζει στην μουσική του, ούτως ώστε να αποφύγει τις άσκοπες επαναλήψεις και συρραφές, οι οποίες τελικά οδηγούν σε έναν mainstream ήχο – και μάλλον δεν είναι αυτό το ζητούμενό του. Γι’ αυτό μέχρι ο αλέκτωρ (Joel Thibodeau) λαλήσει τρις, θα έχεις μάλλον απαρνηθεί το Nothing Is Precious Enough For Us...
