Μολονότι ξεκίνησαν τη δράση τους στην αρχή της τρέχουσας δεκαετίας, οι Animal Collective έχουν προλάβει κιόλας να κυκλοφορήσουν 8 στούντιο άλμπουμ και μάλιστα πολύ ενδιαφέροντα. Μόνο που μέχρι τώρα έδιναν την εντύπωση πως τα κομμάτια τους δεν πήγαζαν από στιγμές έμπνευσης, αλλά από μακροσκελείς στουντιακές ακροβασίες. Το νέο τους πόνημα, όμως, μολονότι εξίσου ασυμβίβαστο, μοιάζει να είναι πιο οργανωμένο, πιο άρτια δομημένο και κυρίως, αληθινά εμπνευσμένο.
Τα πάντα γύρω από το Merriweather Post Pavilion έχουν μια ιδιορρυθμία: πρωτ’ απ’ όλα ο αλλόκοτος τίτλος, που προέρχεται από ομώνυμο συναυλιακό χώρο της Κολομβίας. Δεύτερον, το εξώφυλλο (εδώ, θα χρειαστεί να γκουγκλάρετε τον τίτλο, για να βρείτε μεγενθυμένη την εικόνα και να αντιληφθείτε πως είναι λίγο πιο μπερδεμένη απ’ ό,τι δείχνει). Τρίτον και κυριότερο, τα τραγούδια. Έχουν σαν βάση τους την pop, αλλά δεν είναι χορευτικά. Διαθέτουν μια rock δυναμική, χρησιμοποιώντας όμως ελάχιστη κιθάρα, καλά κρυμμένη πίσω από την παράνοια των συνθεσάιζερ και των χορωδιών (τραγουδούν και τα 4 μέλη, στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου!). Ακόμα, οι επιρροές του γκρουπ, μολονότι αναπόφευκτες, είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτες, πράγμα που στις μέρες μας αποτελεί επίτευγμα.
Τα κομμάτια εδώ διακατέχονται από μία πρόσθετη, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδιότητα: ανατρέπουν πλήρως τη γνωστή διαδοχή «κουπλέ/ρεφραίν». Ακόμα κι αν έχουν κάποια κορύφωση, αυτή μπορεί να έρθει σε οποιοδήποτε σημείο. Για παράδειγμα, το εναρκτήριο “In The Flowers” ξεσπά μετά τα πρώτα δυόμισι λεπτά και επιστρέφει στην εισαγωγή λίγο πριν το τέλος. Το “My Girls” περιέχει στην ουσία δύο εναλλασσόμενα μέρη, χωρίς κανένα να παίζει το ρόλο του ρεφραίν. Το “Also Frightened” –πιθανόν το σπουδαιότερο σημείο του δίσκου– κορυφώνεται για λίγα δευτερόλεπτα κάπου στη μέση, χωρίς να γυρίζει ξανά εκεί. Για να συντομεύουμε, οι Animal Collective καταφέρνουν να φτιάξουν μουσικές που ακολουθούν ένα δύσβατο δρόμο: ενώ δεν βασίζονται στην επανάληψη, διατηρούν μια άψογη και πρωτότυπη δομή. Μπορεί σε ορισμένα σημεία αυτό το μουσικό χάος να είναι ζαλιστικό και επώδυνο. Αυτό όμως δεν στερεί από τον δίσκο την αίγλη της καλλιτεχνικής αρτιότητας. Άλλωστε, ποιος είπε ότι τα έργα των περίφημων κλασικών συνθετών είναι πάντα εύπεπτα και ευχάριστα στην ακρόαση;
Στο Merriweather Post Pavilion οι χρόνιοι πειραματισμοί των Animal Collective επιτέλους καρποφορούν, γιατί συναντούν στον δρόμο εθιστικές και πολυεπίπεδες μελωδίες, μολονότι χρειάζονται πολλές ακροάσεις πριν τα τραγούδια αποτυπωθούν στη μνήμη. Το άλμπουμ αυτό αποτελεί μια κορύφωση για τη μπάντα. Μα πέρα από αυτό, είναι κατά τη γνώμη μου η σημαντικότερη μέχρι σήμερα κατάθεση της νέας ψυχεδέλειας. Είναι ένα καλλιτεχνικό εγχείρημα που επαναπροσδιορίζει το τι είναι τραγούδι, βγάζοντας γλώσσα σε όσους πίστεψαν πως υπάρχουν όρια στη δημιουργία του.
{youtube}zol2MJf6XNE{/youtube}
