Black metal οι φιλοδοξίες αυτού του νεόκοπου γερμανικού ντουέτο, οι οποίοι ντεμπουτάρουν με πέντε μακρόσυρτες συνθέσεις – με τη μικρότερη να υπερβαίνει τα 6 λεπτά σε διάρκεια και τη μεγαλύτερη τα 9. Σε γενικές γραμμές οι Lantlos κάνουν ένα καλοστημένο και φιλότιμο ξεκίνημα στη σχετική δισκογραφία, παρότι όμως φροντίζουν να κάνουν επιλογές που να μη τους στοιβάξουν στον σωρό μιας διογκούμενης παραγωγής δίσκων στον τομέα τους, δεν καταφέρνουν νομίζω να βρουν εκείνο το κάτι που θα κάνει τη διαφορά: πείθουν μεν πως έχουν έρθει για να μείνουν, όχι όμως – ακόμα τουλάχιστον – και για να ξεχωρίσουν.
Οι Lantlos ορίζουν ως τοπίο τους το «κρύο κάλεσμα της θνήσκουσας μοντερνικότητας», όπου οι άνθρωποι «μπορούν να κατοικήσουν μόνο σε χαλάσματα, ως μοναχικά, καταδικασμένα φαντάσματα». Ωραία δοσμένο, θεωρώ όμως πως αποτελεί έναν λίγο-πολύ πάγιο προβληματισμό του black metal εδώ και αρκετό καιρό. Εκεί όπου οι Lantlos ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα είναι στη μελωδική τους προσέγγιση, η οποία ανήκει στη «μοντέρνα» σχολή του είδους, χωρίς όμως να γίνεται πειραματική: ρυθμοί ποτισμένοι με μελαγχολία και μια υπόκωφη ένταση, η οποία βρίσκει διέξοδο στα ξεσπάσματα των εξοργισμένων και άκρως επιθετικών φωνητικών (βοηθάει και η γερμανική γλώσσα σε αυτό), συναντούν απλές αλλά δυνατές και προπάντων έξυπνες ενορχηστρώσεις, με καλή χρήση του μπάσου – είναι μάλιστα σημεία όπου διαφαίνεται κάτι από post rock στην όλη ατμόσφαιρα.
Παρότι έτσι η έμπνευσή τους κάνει κύκλο γύρω από έναν συγκεκριμένο ορίζοντα και η μονότονη επιθετικότητα των φωνητικών κουράζει, οι Lantlos κατορθώνουν να σου κρατήσουν το ενδιαφέρον και να μη βρίσκονται, έτσι, κατηγορούμενοι για φλυαρία. Στιγμές μάλιστα όπως το “Ruinen” ή το “Kalte Tage” αφήνουν και την πόρτα ανοιχτή για σημαντικότερα μελλοντικά επιτεύγματα.
