Δεν αμφιβάλλω πως σε πολλούς εκεί έξω η μουσική που κάνει ο Brian “Lustmord” Williams ηχεί ως ανούσια πειραματική, άσχετα αν μετράει πίσω της μια συνεπέστατη πορεία 28 χρόνων και κάποιες «ηχηρές» συνεργασίες. Αρκετοί μάλιστα τον απεχθάνονται έτσι κι αλλιώς, δίχως ποτέ να έχουν ακούσει κάτι, λόγω του συσχετισμού του με την Εκκλησία του Σατανά, στη λίγο-πολύ γνωστή πλέον ιστορία ηχογράφησης του Rising τρία χρόνια πριν. Ένα μικρό και αφοσιωμένο πάντως κοινό παρακολουθεί με αφοσίωση τις σκοτεινές ambient διαδρομές του Ουαλού δημιουργού (και όχι Αμερικανού, όπως κατά καιρούς έχω διαβάσει από διάφορους άσχετους) και τις εκάστοτε δημιουργίες του, είτε με ψηφιακά μέσα, είτε με βάση επιτόπιες ηχογραφήσεις σε σπηλιές ή υπόγειες κρύπτες.
Το Other διακρίνεται από την ίδια πολυσχιδή ατμοσφαιρικότητα η οποία αποτελεί πλέον κάτι σαν σήμα κατατεθέν του Lustmord. Με συνθέσεις συχνά μακροσκελείς σε διάρκεια (Tο “Godeater” π.χ. υπερβαίνει τα 22 λεπτά), το άλμπουμ έχει έντονο τον χαρακτήρα της τελετουργίας και της μύησης σε κάποια απόκρυφη και σκοτεινή λατρεία. Ο Lustmord δημιουργεί με ευκολία υποβλητικά βάθη (“Element”, “Of Eons”) και ανατριχιαστικές, κινηματογραφικές ατμόσφαιρες, οι οποίες νιώθεις να σε μεταφέρουν στο σκηνικό κάποιας ταινίας τρόμου, όπου το Καλό αναμετράται με το Κακό – και χάνει (π.χ. στο “Ash”). Συμπαγές και καλοφτιαγμένο, το Other λίγες φορές χάνει το ενδιαφέρον του και ξεχειλώνει, κατορθώνοντας γενικά να αξιοποιήσει τα 78 και κάτι λεπτά της cd διάρκειάς του. Συν, βέβαια, το credit που λαμβάνει από τη συμμετοχή σε αυτό του Adam Jones των Tool, του Aaron Turner των isis και του King Buzzo των Melvins.
Παρότι όμως είναι ένας καλός δίσκος, το Other είναι συνάμα και ο δίσκος ενός βετεράνου δημιουργού, ο οποίος έχει ξανακάνει πολλές φορές ό,τι τον ακούμε να κάνει εδώ και έχει αγγίξει και ψηλότερες κορυφές εξερευνώντας αυτή την αισθητική διαδρομή. Ένας νεοφερμένος ενδεχομένως και να εντυπωσιαστεί από όσα ακούει στο νέο του άλμπουμ, στην πραγματικότητα όμως ο Lustmord φρεσκάρει και αναδιατάσσει ευφυώς γερασμένα πλέον κόλπα. Αλλά έστω και μακριά από τον πιο πρωτότυπο δημιουργικό εαυτό του, ο Lustmord με ευκολία κατακτά ένα πολύ ικανοποιητικό επίπεδο.
