Είναι πολύ άσχημο να μη χαίρεσαι για τους ανθρώπους οι οποίοι είναι ευτυχισμένοι. Ειδικά αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα κάποιο επίπεδο, όπως συμβαίνει με τους Shelleyan Orphan. Έτσι, είμαι κι εγώ χαρούμενος που, διαβάζοντας τον τίτλο αυτού του δίσκου, βλέπω ότι έχουν «όλα όσα χρειάζονται». Η Caroline Crawley και ο Jem Tayle πήραν το όνομά τους από το ποίημα του Percy Bysshe Sjelley “Spirit Of Solitude”, γεγονός που δείχνει ότι είναι σε γενικές γραμμές καλλιεργημένοι. Κυκλοφόρησαν μάλιστα δύο αρκετά ρομαντικούς pop δίσκους στα 1980s με πολλά ακουστικά όργανα, έπαιξαν πολύ με τη σκοτεινότερη πλευρά του Ρομαντισμού, συνάντησαν τους Cure και περιόδευσαν μαζί τους, συνεργάστηκαν με τους This Mortal Coil και έκλεισαν την καριέρα τους στα πρώιμα 1990s μ’ έναn δίσκο ο οποίος πέρασε – δικαίως – απαρατήρητος. Στη συνέχεια η Caroline, μαζί με τον σύντροφό της Boris Williams (των Cure), έφτιαξε τους Babacar, ενώ ο Jem τους Elephantine, δύο σχήματα που δεν τα κατάφεραν ιδιαίτερα.
Τώρα, φαίνεται ότι οι συνθήκες ωρίμασαν για να επανενωθούν οι Shelleyan Orphan. Δύσκολο να καταλάβει κανείς τι είναι αυτό που τις έκαναν να ωριμάσουν, αλλά ωρίμασαν. Στο We Have Everything We Need έχουμε να κάνουμε με έναν pop δίσκο ο οποίος θέλει να δείξει τις ρομαντικές του διαθέσεις με τη χρήση εγχόρδων και πνευστών ορχήστρας, την ανεμελιά του με τις αιθέριες φωνές της Caroline (και ενίοτε του Jem), τη σύγχρονη αισθητική του με τα samples του Boris (που παραπέμπουν στους Cure).
Όλα ρέουν ήρεμα, οι μελωδίες, οι ρυθμοί, τα τραγούδια... Μόνο που κάτι λείπει: κανένα τραγούδι δεν μοιάζει να έχει λόγο ύπαρξης, κανένα τραγούδι δεν καταφέρνει να συγκινήσει, κανένα τραγούδι δεν κατορθώνει να κρύψει το κενό που βιώνουν αυτή την εποχή οι Shelleyan Orphan. Ακριβώς γιατί έχουν ΟΛΑ όσα χρειάζονται. Και σε τέτοιες καταστάσεις δεν χρειάζεται να γράφεις τραγούδια...
