Η Sub Pop εδώ και χρόνια δικαιολογεί τον τίτλο της σε πολύ μεγαλύτερο επίπεδο απ’ ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Και τότε βέβαια τον παλμό των γεγονότων έπιασε με το γκραντζίσιμο (νομίζω ότι στέκει σαν νεολογισμός του grunge και του fortissimo) αλλά και στο παρόν δείχνει ότι αφουγκράζεται τις υπόγειες ροές των μουσικών γεγονότων της αμερικάνικης μουσικής.
Τον Daniel Martin Moore λαθεμένα θα μπορούσαμε να τον κατατάξουμε στο ευρύτερο κλίμα της folk που έχει σαρώσει την ομότεχνη Glitterhouse στην Ευρώπη (και η γερμανική εταιρεία βέβαια με Αμερικανούς και θέλω-να-πάρω-πράσινη-κάρτα-Σουηδούς δουλεύει τελικά), αλλά αποτελεί λάθος μια τόσο βιαστική κίνηση. Το θαυμάσιο artwork του δίσκου μπορεί να παραπέμπει εκεί, το εσωτερικό όμως βιβλιαράκι δίδει μία νότα αστικής καταγωγής, ενώ το ίδιο το πρόσωπο του δημιουργού μάλλον σε καθηγητή παραπέμπει και όχι σε νεόκοπο ορεσίβιο. Και τελικά η μουσική του παίζει κρυφτούλι περισσότερο με την Carole King και τον Jeff Buckley (είπα το όνομα που ξεκλειδώνει ώτα, μήπως;) και η θεματολογία του μάλλον με καθημερινές αστικές αξίες και μειονεξίες έχει να κάνει, παρά με new age αγχωτικές για το αν τα πουλάκια κελαηδούν κοντά στις πηγές του όποιου (τιμημένου κατά τα άλλα) Κονέκτικατ.
Οι φήμες (προσοχή, όχι τα promo releases) μιλούν για έναν απλούστατο άνθρωπο, ο οποίος λειτουργεί με τη χειρονομία ως κύριο προσόν της προσωπικότητας του και στους μικρούς κύκλους που αφορούν την υπόγεια μπαλάντα (ή κάπως έτσι) έχει αρχίσει να κερδίζει πόντους και εκτίμηση. Όχι άδικα. Η φωνή του κινείται σε ένα συμπαθέστατο τονικό και συχνοτικό επίπεδο, κάνοντάς σε να ακούσεις τις ιστορίες απορίας για τα πάντα που αραδιάζει (και δεν χρησιμοποιώ ξεπέτα και υποτιμητικά το ρήμα) μέσα σε ένα κύκλο μουσικών οι οποίοι τον ακομπανιάρει με μικρής εμβέλειας κρουστά, γαλλικά κόρνα, πιάνα και μερικά άλλα έγχορδα.
Ωραία παρέα ηχητική αλλά θα πρέπει να μεταφερθείτε σε άλλα τοπία για να τον παρακολουθήσετε. Στα σίγουρα πάντως στην πολύβουη καθημερινότητα θα πρέπει να απομονώσετε όχι μόνο τα αυτιά σας αλλά και τον εγκέφαλο από νευρώσεις – δεν υπάρχει αλλιώς περίπτωση να απολαύσετε τον ήλιο που καθόλου μα καθόλου συμβολικά αποτυπώνεται στο εξώφυλλο του Stray Age.
