Oι Wynardtage είναι το πολυεπιτυχημένο side project του Γερμανού παραγωγού Kai A (αν κρίνει κανείς από τις τρεις δισκογραφικές δουλειές μέχρι στιγμής και την απήχηση τους στα γερμανικά dance charts). Mια πετυχημένη φόρμουλα, ενίοτε σκληρού, ηλεκτρονικού ήχου μπλεγμένου με EBM αισθητική, σκοτεινιά και λυρικό στίχο, αλλά με pop περιτύλιγμα ικανό να «κάμει τη δουλειά του» και στα εκάστοτε dancefloors. Το Grey Line πατάει σε αυτή τη συνταγή (a.k.a. μανιέρα) με δώδεκα νέες συνθέσεις (και κάποια remixes) δοσμένες με άρτιο τρόπο αλλά σε λίγο πιο «ελαφριά» υφή. Σκοτεινές μελωδίες εναλλάσσονται με καλοπαιγμένα intros σε κάθε σύνθεση (στα οποία ο Kai A δείχνει την εμμονή του στα φωνητικά samples), ενώ μια σειρά αιθέριων γυναικείων φωνητικών (της Melanie G των Future Trail) προσδίδουν αυτή την πικρόγλυκη γεύση η οποία χαρακτηρίζει τον ήχο των Wynardtage.
Συνθετικά, όμως, δεν υπάρχει κάτι το ολόφρεσκο ή το πρωτοποριακό σε αυτή την τέταρτη δουλειά τους – εκεί καταλήγεις μετά από τρεις-τέσσερις ακροάσεις… Χωρίς να είναι κακός δίσκος, κάποια μουσικά μοτίβα επαναλαμβάνονται αναπόφευκτα με χαρακτηριστικό τρόπο όπως π.χ. στο ομότιτλο κομμάτι και στα “The Frozen Point” και “My Life”. Ίσως το γεγονός ότι πρόκειται για την πιο προσωπική δουλειά του πετυχημένου παραγωγού (μετά από ένα μεγάλο διάστημα δυσκολιών στην προσωπική του ζωή), είτε γιατί είναι ο πιο «μαλθακός» ηχητικά δίσκος σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του, το Grey Line λειτουργεί περισσότερο σαν ένας τρόπος για να ψάξετε το κόλπο των Wynerdtage παρά σαν το λαμπρότερο δείγμα δουλειάς του Kai A.
To μόνο που αποτρέπει το Grey Line να πέσει επικίνδυνα…κατηγορία, είναι μερικές πολύ δυνατές του στιγμές, καθώς και η συνολική καλαίσθητη μελαγχολία που σου προσφέρει στα σκοτεινά και μελωδικά του σημεία, με τρόπο άμεσο και μη επιτηδευμένο.
