Ως γνωστόν, τα έντυπα μουσικής που έχουν παγκόσμια εμβέλεια είναι πολύ μπροστά σε σχέση με τα ελληνικά. Ένα κακό έχουν μόνο: επικεντρώνονται (εσκεμμένα ή μη) σε ονόματα από την Αμερική και τη Βρετανία, είτε καταξιωμένα είτε ανερχόμενα, δίνοντάς σου την ψευδαίσθηση ότι διαβάζοντάς τα ενημερώνεσαι σφαιρικά για τα πάντα. Την ίδια στιγμή, όμως, αγνοείς πολλούς ενδιαφέροντες καλλιτέχνες από τον υπόλοιπο κόσμο, η μουσική των οποίων δρα υπόγεια αλλά και λυτρωτικά σε όποιον έχει την τύχη να τους ανακαλύψει. Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο 45χρονος Kid Loco από τη Γαλλία, που στη χώρα μας τυχαίνει να είναι αρκετά αγαπητός, λόγω των επισκέψεών του ως DJ.
Αν εξαιρέσουμε το σάουντρακ για το Graffiti Artist (2005), το Party Animals & Disco Bisquits είναι το πρώτο του άλμπουμ ύστερα από εφτά χρόνια απουσίας, στα οποία ο Kid Loco επικεντρώθηκε κυρίως σε DJ sets και σε παραγωγές. Με εξαίρεση το “Ann”, το οποίο αποτελεί μια νέα «περιποίηση» στο ομώνυμο κομμάτι των Stooges, όλες οι υπόλοιπες συνθέσεις του δίσκου είναι δικές του. Βέβαια, δεν τον πολυνοιάζει η καινοτομία και η περιπλάνηση σε μονοπάτια αβέβαια. Ρίχνει τα μπιτάκια του, χώνει λίγο σκρατς, ανεβάζει την ένταση στο πιανάκι και φτιάχνει ήχους αρκετά φιλικούς προς το ραδιόφωνο. Αποφεύγει δε με παραδειγματικό τρόπο να δει τη σύγχρονη εναλλακτική pop σαν ένα διαρκές, αυτάρεσκο φλερτ με την ανάπτυξή της μέσα από πειραματισμούς, οι οποίοι συνήθως είναι αμφιβόλου ανάγκης. Στις πολύ δυνατές στιγμές του άλμπουμ συγκαταλέγονται τo χαλαρό “Pretty Boy Floyd” και το πολύ μελωδικό “10.15”. Το συνοδευτικό δεύτερο cd, περιλαμβάνει remixes του υπάρχοντος υλικού, που για κάποιους ίσως παρουσιάσουν ενδιαφέρον, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ξεπερνούν την ομορφιά και τη συνοχή του κυρίως έργου.
Το Party Αnimals & Disco Bisquits είναι ένα εξαιρετικά γοητευτικό άλμπουμ, που κρατάει μια σοφή ηχητική ισορροπία. Είναι σίγουρο πως δεν θα ζαλίσει τους ακροατές της απλής, mainstream pop, αλλά ούτε και θα επιτρέψει στους θιασώτες της ψαγμένης electronica να το απορρίψουν ως ξενέρωτο. Ο Kid Loco μπορεί να μη γνώρισε ποτέ την αποδοχή που χαρίστηκε απλόχερα σε ομότεχνούς του όπως ο Moby, αλλά την αξίζει και με το παραπάνω.
