13 κομμάτια, από τα οποία τα 11 είναι νέες συνθέσεις και άλλα δύο προέρχονται από συμμετοχές τους σε συλλογές του Cafι Del Mar, περιλαμβάνει το νέο άλμπουμ των Rue De Soleil, της ελβετικής δηλαδή τετράδας η οποία εδώ και περίπου μια δεκαετία σταδιοδρομεί στη χαλαρή, ατμοσφαιρική electronica, έχοντας χτίσει όνομα στον παράδεισο αυτής της αισθητικής, το Cafι Del Mar. Πρόκειται, μάλιστα, για δουλειά που κυκλοφορεί υπό την «αιγίδα» του διάσημου club των Βαλεαρίδων και, κατ’ επέκταση, αντιπροσωπεύει τη lounge/chill out αισθητική αυτού.
Το περιεχόμενο αυτού του άλμπουμ – είτε μιλάμε για συνθέσεις με φωνητικά, είτε για ορχηστρικά – είναι απόλυτα συνυφασμένο με την ειδυλλιακή, χαλαρωτική εικόνα του εξώφυλλου, με το ιστιοφόρο που πλέει χαλαρά στα όμορφα νερά κάποιου εξωτικού προορισμού, με φόντο ένα όμορφο, άκρως καλοκαιρινό, ηλιοβασίλεμα. Η lounge μουσική, άλλωστε, υποτίθεται πως είναι μουσική κατασκευασμένη ακριβώς για τέτοιες στιγμές της μέρας. Τώρα το γιατί στο όνομα αυτής της απογευματινής, θερινής χαλαρότητας θα έπρεπε να δεχτεί κανείς ως soundtrack αυτές τις κοιμίσικες συνθέσεις στις οποίες τα laptops συναντάνε τις κιθάρες σε λίαν προβλέψιμες διαδρομές και η όποια συναισθηματική κατάσταση σου γεννά ο συνδυασμός θάλασσα-ηλιοβασίλεμα-καλοκαίρι εκπροσωπείται από κάτι ξελιγωμένες ερμηνείες, σαν αυτή της Andie στο “Angel Eyes”, αποτελεί ένα καλό ερώτημα.
Η δική μου, πάντως, απάντηση είναι πως ένα τέτοιο soundtrack ελάχιστα αντιπροσωπεύει τις παραπάνω «καταστάσεις», καθώς αποτελεί μια άκρως τεχνητή καρτ ποστάλ. Και δεν είναι τόσο ότι οι Rue De Soleil αποτυγχάνουν εντελώς σε ό,τι κάνουν – ορισμένες συνθέσεις τους είναι αν μη τι άλλο καλοβαλμένες (π.χ. το “Guitarra” ή το “Laguna”). Είναι μάλλον το ότι είναι πλέον τόσο προκάτ το όλο πακέτο, ώστε, εκ των πραγμάτων, αρθρώνουν μουσικό λόγο πάνω σε κοινοτοπίες και κλισέ, μην αφήνοντας παρά ελάχιστα περιθώρια για την ουσιαστική δημιουργία.
