Οι Nada Surf δεν είναι πια τίποτα πιτσιρίκια που κυνηγάνε την «καλή» ή φιλοδοξούν να ανακυρηχτούν το «next big thing». Πλησιάζοντας τα 40, βρίσκονται ίσως στην καλύτερη δημιουργική στιγμή της καριέρας τους και οι εκκωφαντικές κολακείες μάλλον είναι το τελευταίο που τους ενδιαφέρει. Εξάλλου, έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από το επιτυχημένο Popular του 1996, το hype του οποίου θα μπορούσαν να εξαργυρώσουν με διάφορες mainstream ή δήθεν ψαγμένες μετριότητες. Εκείνοι όμως προτίμησαν να κάνουν προσεκτικά και προσεγμένα βήματα και να τραβήξουν μια πορεία ίσως λιγότερο θορυβώδη, που τους έφερε όμως ενώπιον της ζητούμενης συνθετικής και στιχουργικής ωριμότητας, μάρτυρες της οποίας γινόμαστε στη νέα τους δουλειά.
Το Lucky είναι το πέμπτο τους album και έρχεται τρία χρόνια μετά το Weight Is A Gift του 2005. Σε πολλά σημεία μάλιστα μοιάζει να είναι η φυσική του συνέχεια, αν και εδώ ο χρόνος και η εμπειρία επεμβαίνουν σαν τους σοφούς συμβούλους για να χαράξουν την καινούρια στρατηγική της μπάντας. Το album είτε είναι μελετημένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια για να φαίνεται τόσο αυθόρμητα απλό και αληθινό, ή η μπάντα έχει αποκτήσει μια τόσο καλά εμπεδωμένη μουσική και υπαρξιακή αντίληψη, ώστε το αποτέλεσμα κατάφερνει χωρίς τερτίπια και φτηνούς εντυπωσιασμούς να σε αφοπλίζει ευχάριστα. Καταφέρνει να κρατήσει μια εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στη θλίψη και την αισιοδοξία, χωρίς να παραχωρεί σε κανένα από τα δύο παραπάνω χώρο, χωρίς να παίρνει θέση υπέρ κανενός από τα δύο. Σαν αποστασιοποιημένος παρατηρητής τα καταγράφει, τα φέρνει σε αντιπαράθεση και τα αναδεικνύει, ως δύο πόλους που, συγκρουόμενοι, ανατροφοδοτούν τη ζωή και αποτελούν την κινητήριο δύναμή της.
Οι στίχοι στο Lucky είναι ξεχωριστοί, σύντομοι και απλοί νοηματικά. Συλλαμβάνουν τα αυτονόητα με αποτέλεσμα ο καθένας να μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους, αλλά ταυτόχρονα είναι πολυεπίπεδοι, με έντονο σαρκασμό και κωμικοτραγική χροιά, διηγούμενοι τις ιστορίες της ανθρώπινης ύπαρξης, που προσπαθεί να ξεφύγει από τη μάχη με τον ίδιο της τον εαυτό. Από μουσικής άποψης, οι Nada Surf δεν διστάζουν να βάλουν distortion ή να ρίξουν τους τόνους, το κάνουν δε με την ίδια ευκολία με την οποία αφήνουν τις power pop μελωδίες τους να ακολουθήσουν τη διάθεση της ξεχωριστής ιστορίας που ξεδιπλώνεται σε κάθε τραγούδι. Έχουμε λοιπόν και λέμε: το “See Those Bones” είναι μια αποστομωτική, υψηλών τόνων μπαλάντα, σχετικά με την προσωρινότητα των ρόλων και της ύπαρξής μας, με ωραία backing vocals και χαρακτηριστική μελωδία, που σου τρυπάει κατευθείαν τον εγκέφαλο. Το ίδιο «καταστροφικό» είναι και το “Fox”, χαοτικό και δαιδαλώδες, με έγχορδα που επιτείνουν την παράνοιά του. Από την άλλη, τα επηρεασμένα από REM “Whose Authority” και “I Like What You Say”, αποτελούν αστραφτερούς δυναμίτες, με στίχους κοφτούς, γεμάτους ατάκες, τη μία πιο φαρμακερή από την άλλη. Το “Here Goes Something” πάλι, είναι ένα ταξιδιάρικο κομμάτι που μοιάζει να προήλθε από μια indie μπάντα η οποία φόρεσε σομπρέρο και παίζει Calexico. Και για το τέλος, το “The Film Did Not Go Round”, μια ψύχραιμη τοποθέτηση πάνω στην αναπόφευκτη φθορά και τη συντριβή των σχέσεων.
Το Lucky δεν είναι ένα album 2-3 αξιόλογων κομματιών, αλλά συγκροτεί μια ενότητα τραγουδιών, που ακούγονται το ένα μετά το άλλο αβίαστα, απολαυστικά, με φυσικότητα, και του επιτρέπουν να καταφέρνει κάτι που ίσως φαίνεται κλισέ και γραφικό αλλά παραμένει το ζητούμενο για τη μουσική σε όλες τις εποχές: να ακούγεται ολόκληρο και να αφήνει τη δική του, λιγότερο ή περισσότερο έντονη - ο χρόνος θα δείξει - ιδιαίτερη σφραγίδα.
