Οι Jungle Tigers είναι μια ισπανο - γερμανική, παρακαλώ, rock ‘n’ roll μπάντα, που πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το, παρόν, ντεμπούτο album της. Αυτό που προξενεί το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στους Jungle Tigers είναι πως, όπως διαβάζω, δεν φοβούνται να τσαλακώσουν την όποια εικόνα έχουν, ενώ φορούν και περίεργες αμφιέσεις στα live που κάνουν, οι οποίες έχουν ως θέμα τους τη ζούγκλα. Τούτο και μόνο το γεγονός είναι ίσως σημαντικότερο από τη μουσική που παρουσιάζουν στο Goo Goo Muck.
Με επιρροές από το rock ‘n’ roll των 1950s και των 1960s, το surf της ίδιας εποχής, μια δόση από rockabilly και με μια αίσθηση πως ο κακόφωνος τραγουδιστής προσπαθεί να ξεπατικώσει τα άπαντα του μεγάλου Elvis, αυτό που παρουσιάζεται, μοιάζει στο τέλος με άνοστο και ξαναζεσταμένο φαγητό. Οι συνθέσεις παρουσιάζονται τελείως αναιμικές, χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας, ενώ πολλά είναι τα σημεία που νομίζεις πως κάποιο από τα τραγούδια το άκουσες ξανά πέντε λεπτά πριν. Επίσης, τα όποια πνευστά χρησιμοποιούν στο album, μπερδεύουν και χειροτερεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα, μιας και φτάνεις σε σημείο να μην καταλαβαίνεις τί ακριβώς ακούς. Τα δε riffs στις κιθάρες δεν είναι διαφορετικά από κομμάτι σε κομμάτι και οι κραυγές μέσα στα τραγούδια προσδίδουν μεν ένα αίσθημα ζούγκλας, που μόνο όμως σαν αστείο μπορείς να το πάρεις. Το μεγαλύτερο όμως μειονέκτημα, είναι η διάρκεια και τα πολλά κομμάτια που υπάρχουν στο cd. Με 15 δηλαδή κομμάτια συνολικής διάρκειας 45 λεπτών, το μόνο που μπορεί να κάνει στον ανυποψίαστο ακροατή το Goo Goo Muck, είναι να τον κουράσει και όχι να τον διεγείρει και να τον διασκεδάσει. Όπως και να το κάνουμε, με πολλές και αρκετά αδύναμες συνθέσεις, η ποιότητα που υπάρχει μειώνεται.
To album ξεκινά με το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο στην αυθεντική του εκτέλεση ανήκει στους Ronnie Cook & The Gaylads, αλλά έγινε γνωστότερο από τη διασκευή που του έκαναν οι, μεγάλοι του είδους, Cramps. Οι Jungle Tigers το παρουσιάζουν εδώ τελείως χλιαρά, χωρίς κανένα νεύρο και ακούγονται λες και παίζουν σε κάποιο ξενέρωτο γαμήλιο party. Τα δύο κομμάτια που ξεχωρίζουν αμέσως είναι το “Waiting For Someone To Love”, για το ρομαντικό και νοσταλγικό αέρα που αποπνέει, και το αργόσυρτο mid-tempo “Magic Changes”. Οι υπόλοιπες συνθέσεις κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, χωρίς όμως να εντυπωσιάζουν - και σε καμία περίπτωση δεν σου μένουν στο μυαλό.
Συνοψίζοντας, το Goo Goo Muck αφήνει την αίσθηση πως πρόκειται για ένα κλασικό rock ‘n’ roll album της σειράς, το οποίο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να πάει τα πράγματα παραπέρα. Πιστεύω πως αν έβγαινε την εποχή που έπρεπε, θα είχε ένα καλό jingle και θα τελείωνε εκεί το όλο story. Παρόλο που διαθέτει ενέργεια, ενθουσιασμό, fun και ότι άλλο θα έπρεπε να έχει ένας rock ‘n’ roll δίσκος, απευθύνεται και θα απασχολήσει μόνο το εν λόγω κοινό.
