Δεν είμαι απο αυτούς που συνήθως αρέσκονται στο να επαινούν τον εαυτό τους, ανακοινώνοντας σε όσους συνομιλούν ότι ήξεραν το τάδε ή το δείνα συγκρότημα, πριν καλά-καλά κυκλοφορήσουν έστω και ένα τραγούδι. Παρόλα αυτά, στην περίπτωση των Justice ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να τους γνωρίσω από τα πρώτα σχετικά βηματά τους και έτσι μπόρεσα να παρακολουθήσω σε πραγματικό χρόνο τη φρενήρη πορεία τους και την αλματώδη άνοδο τους στο χρηματιστήριο της σύγχρονης electronica.
Δεχόμενοι αρκετά μεγάλο promotion και προβολή στα playlists και τις μιξαρισμένες συλλογες των μεγαλύτερων DJs παγκοσμίως, συν την πολύ συχνή αναφορά του ονόματός τους από τα καλύτερα περιοδικά και sites τα οποία ασχολούνται με την ηλεκτρονική μουσική, δεν είναι παράξενο που οι Justice «ανέβηκαν» γρήγορα και απότομα. Μην σας κάνουν όμως όλα αυτά να νομίσετε ότι είναι ένα ακόμα προϊόν του hype ή ένας ακόμα διάττοντας αστέρας στον μουσικό ορίζοντα. Μπορεί να προωθούνταν από κυριολεκτικά παντού, αλλά οι συγκεκριμένοι κύριοι είχαν και τα κομμάτια για να υποστηρίξουν όλο τον θόρυβο γύρω από το όνομά τους.
Αφού μας συνεπήραν με το εξαιρετικό remix τους στο "Never Be Alone" των Simian πίσω στο 2003 (το οποίο συνοδευόταν και από ένα απίστευτα ευρηματικό video-clip) και αφού μας συστηθήκανε και κανονικά με τα πρώτα ΕΡ/singles τους (Waters Of Nazareth, Phantom), οι Justice δεν επαναπαύτηκαν. Πραγματικά βομβαρδίζοντάς μας με remixes τους σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα όλων των ειδών της μουσικης - από τους Daft Punk και τους Soulwax μέχρι τους Franz Ferdinand, τον Justin Timberlake και τη... Britney Spears (!), οι Justice έμοιαζαν να βρίσκονται παντού κατά την διάρκεια του 2006 και του 2007. 11 Ιουνίου 2007 και επιτέλους φτάνει η ώρα της κυκλοφορίας του πολυαναμενόμενου πρώτου ολοκληρωμένου μουσικού πονήματος των δύο εκ Παρισίου ορμώμενων μουσικών παραγωγών, το † ή αλλιώς Cross. Ο κόσμος περίμενε ένα πραγματικά καλό album απο αυτούς, σίγουρα όμως κανένας δεν περίμενε αυτό τον χείμαρρο ευφυούς παραγωγής, ευρυματικών glitches και επιθετικών, μα και συνάμα τρομερά εθιστικών, beats. Ένα album που τουλάχιστον η γαλλική house σκηνή είχε να δει από την εποχή του, από κάθε άποψη επαναστατικού, ντεμπούτο των Daft Punk.
Παρόλο που στο συγκεκριμένο μουσικό εγχείρημα δεν υπάρχει η επιλογή του να ξεχωρίσεις κάποια συγκεκριμένα tracks, μιας και το album είναι απο κάθε άποψη απαλλαγμένο απο κάθε μορφής «γεμίσματα», κάποια κομμάτια αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς. Διότι την ηχητική «βρωμιά» των “Waters Of Nazareth”, “Let There Be Light” και “Stress”, καθώς και την ποιοτική pop των “D.A.N.C.E.” και “Phantom”, σίγουρα δεν τις συναντάς κάθε μέρα. Στον υπόλοιπο δίσκο συναντάς εξίσου καλογραμμένα, μα και συνάμα βγαλμένα μέσα απο τα πιο άγρια και πρωτοπορειακά house όνειρά σου. Τραγούδια τα οποία είναι σίγουρο ότι θα κρατήσουν τον ακροατή σε επιφυλακή καθ’όλα τα 48 λεπτά που κρατάει το Cross.
Επαναφέροντας την επιθετικότητα στον χώρο της house, μετατρέποντας μια μικρή και φιλόδοξη εταιρία σε ένα απο τα μεγαλύτερα ονόματα στα ηλεκτρονικά μουσικα labels (Ed Banger) και κυριότερα θυμίζοντας σε όλους μας γιατί πρωτοαγαπήσαμε την ηλεκτρονική μουσική ως παιδιά/έφηβοι/εναλλακτικοί μεσήλικες, οι Justice είναι εδώ για να μείνουν και μπορεί ο καθένας μας να κοιμάται ησύχος. Όσο υπάρχουν μουσικοί «εγκέφαλοι» όπως οι προαναφερθέντες κύριοι, η ηλεκτρονική μουσική θα συνεχίσει να μας προσφέρει τις έντονες συγκινήσεις, αλλά και την εγέρση συναισθημάτων που έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από αυτήν.
