Το Moving Frontier είναι η επιστροφή των Pram στη δισκογραφική πραγματικότητα, τέσσερα και πλέον χρόνια μετά το πολύ καλό Dark Island. Με αυτόν τον δίσκο η μπάντα από το Birmingham της Αγγλίας φτάνει στο όγδοο LP της καριέρας της, ενώ ο λογαριασμός ξεφεύγει αν συνυπολογίσει κανείς ένα album-συλλογή με διάφορα EPs και singles, ένα ακόμα που περιέχει κυρίως remixes, καθώς και αρκετά ακόμα 7’’ singles και EPs. Φυσικά, όπως γίνεται κατανοητό, οι Pram δεν βγήκαν στην πιάτσα προσφάτως, όταν δηλαδή κάποιοι ανακάλυψαν τη σκηνή του Birmingham με αυτούς και τους Broadcast - κύριους εκφραστές της (στις αρχές της δεκαετίας μας). Υπάρχουν εκεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, με αξιοπρόσεκτο μάλιστα έργο.
Στη μουσική των Pram διακρίνει κανείς την επιρροή των μεγάλων Stereolab, η οποία μοιάζει να έχει μπολιαστεί για τα καλά στη δημιουργική φλέβα τους, αν και πλέον είναι λιγότερο εμφανής από ότι παλαιότερα. Κάποιες κακές γλώσσες μάλιστα έχουν αποκαλέσει τους Pram (και τους Broadcast ίσως) κλώνους των Stereolab, κάτι όμως που, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, είναι ανυπόστατο. Σίγουρο βέβαια είναι ότι οι τελευταίοι έχουν επηρεάσει τους πρώτους σε μεγάλο βαθμό - οι Pram μάλιστα έχουν μοιραστεί για ένα διάστημα και την ίδια δισκογραφική στέγη με τους Stereolab, όταν και οι δύο άνηκαν στο δυναμικό της Too Pure Records στα μέσα των 1990s. Αμφότεροι δε Pram και Broadcast έχουν κυκλοφορήσει από ένα EP στο label των Stereolab την Duophonic Records, αλλά θα ήταν άδικο για την πορεία των Pram να μείνει κανείς μόνο εκεί. Άλλωστε και οι Stereolab μπορεί κανείς να πει ότι χρησιμοποίησαν πατέντες τις οποίες είχαν βγάλει οι τρελαμένοι Young Marble Giants στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Άρα, όποιος ψάχνει για παρθενογένεση, μάλλον θα έπρεπε να βρίσκεται σε άλλη δεκαετία, στο μακρινό πλέον παρελθόν.
Οι Pram πάντως από τότε που έχουν ενταχθεί στην Domino Records (αυτός είναι ο τέταρτος δίσκος για αυτό το label) δείχνουν σταδιακά μια αυξανόμενη διάθεση να απαγκιστρωθούν από τις όποιες επιρροές τους και να εμβαθύνουν στον δικό τους ήχο. Έτσι στο Moving Frontier μπορεί κανείς να πει ότι δείχνουν ακόμα πιο ώριμοι από ότι έδειχναν στο προηγούμενο Dark Island, συνδετικός κρίκος με το οποίο θα μπορούσε να είναι το εναρκτήριο “The Empty Quarter”, με τo τρέμουλo της κιθάρας, τα καθαρά σχετικά τύμπανα και τις όμορφες πινελιές της τρομπέτας. Ιδανική εισαγωγή για τον δίσκο, από την άποψη περισσότερο της δυναμικής του ίδιου του κομματιού και όχι τόσο από την άποψη που θέλει το πρώτο κομμάτι ενός album να δίνει ασφαλή συμπεράσματα για το σύνολο - αφού ο υπόλοιπος δίσκος είναι κάπως πιο ατμοσφαιρικός και ηλεκτρονικός. Υπό την δεύτερη έννοια λοιπόν, το επόμενο τραγούδι με τον τίτλο “Salt & Sand”, δίνει μάλλον μια καλύτερη εντύπωση για το τι επακολουθεί, με τον ήχο να εμπλουτίζεται από μεταλόφωνα και διαφόρων ειδών εφέ (όπως για παράδειγμα το κύμα που απειλεί να κυριαρχήσει των πάντων), ενώ το μπάσο το οποίο στέλνει τα νωχελικά του vibes σε συνδυασμό με την - πολύ καλή - φωνή της Rosie Cuckston κάνουν τα πράγματα να φαντάζουν πολύ «cool». Η σχεδόν latin εισαγωγή του επόμενου “Iske” μπαίνει τελείως αβίαστα, ενώ στη συνέχεια το κομμάτι μεταλλάσσεται σε κάτι που θα μπορούσε να φέρει στο μυαλό βαλκανικούς ήχους. Η μελωδία του φλάουτου λίγο αργότερα στο “Sundew” σου καρφώνεται στο μυαλό, και μέχρι να σου ξεκαρφωθεί ακούς την Cuckston να σου θέτει το περίεργο ερώτημα : “Are You Afraid Of Sugar, Scared Of Salt?” στο jazzy “Salva”. Αξιοπρόσεκτο επίσης είναι το τραγούδι “The Silk Road”, που μοιάζει βγαλμένο από τον κόσμο του Tom Waits ποτισμένο με τον πιο jazz εαυτό των Pram, καθώς και το “Beluga”, το οποίο σε κερδίζει με τη διακριτικότητά του. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει ο πιο Stereolab-ικός εαυτός τους - το “Hums Around Us” το επιβεβαιώνει - ενώ υπάρχει και η πιο πειραματική και κλειστοφοβική πλευρά του δίσκου, εκφρασμένη κυρίως στο “Moonminer”, αλλά και στα “The City Surveyor” και “Compass Road”.
Συνολικά, λοιπόν, νομίζω ότι οι Pram μας δίνουν το καλύτερο album της μέχρι τώρα σταδιοδρομίας τους. Η μόνη μου επιφύλαξη είναι στο θέμα της λειτουργικότητας του συνόλου, το οποίο ναι μεν έχει μια κοινή συνισταμένη, παραμένει όμως αρκετά ετερόκλητο, κάτι που ίσως ξενίσει μερικούς. Όπως και να έχει πάντως, νομίζω ότι πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά, που αξίζει κανείς να της δώσει τις κατάλληλες ευκαιρίες.
