Αν κατείχε ποτέ κάτι καλά ο Bobby Wratten, ήταν να γράφει τέλεια pop τραγούδια, από εκείνα που στο άκουσμά τους και μόνο νoιώθεις ένα μούδιασμα στο κεφάλι και μια γλυκιά ανατριχίλα να διαπερνά τη σπονδυλική σου στήλη… Πρόκειται για την ίδια αίσθηση που σου αφήνει μια ματιά από κάποιον τον οποίον αγαπάς ή κάποιον τον οποίον θέλεις πολύ να κάνεις δικό σου, να τον αφήσεις να σε παρασύρει σε συναισθηματικές καταστάσεις που είχες ξεχάσει ότι υφίστανται, να τον ερωτευτείς - και να προσευχηθείς το ίδιο να συμβεί σ’ εκείνον επίσης…
Το Last Holy Writer, το έβδομο άλμπουμ των Trembling Blue Stars, είναι ένας από τους δίσκους εκείνους που θυμάμαι ότι έβγαιναν όταν ήμουν έφηβος - όποτε κι αν ήταν αυτό τέλος πάντων… Δίσκους που, ακούγοντάς τους, έβγαινες από το σπίτι με τη διάθεση να κατακτήσεις το σύμπαν, να κάνεις τα πάντα και άλλα τόσα, να ρουφήξεις τις εμπειρίες με το καλαμάκι, να ζήσεις τη ζωή μέχρι τα όριά της. Φαντάζομαι ότι τέτοιοι δίσκοι έβγαιναν ανέκαθεν, και κατά τα φαινόμενα δεν θα σταματήσουν να βγαίνουν ποτέ (εκτός πια κι αν σταματήσουν να βγαίνουν δίσκοι εντελώς). Άρα καλύτερο θα ήταν να πούμε ότι για τέτοιες μουσικές είναι που μιλάμε, κι ότι όλα είναι τελικά στο μυαλό μας - το πώς δηλαδή ορισμένοι ήχοι είναι ικανοί να μας διαμορφώσουν τη διάθεση και την όρεξη να κάνουμε διάφορα πράγματα. Ή το να μην κάνουμε τίποτα, αν η μουσική δεν μας υπαγορεύσει κάτι τέτοιο. Ή να αμελήσουμε να κάνουμε κάτι, γιατί ένας δίσκος ή ένα τραγούδι μας έχει αποσπάσει την προσοχή και μας έχει απαγορεύσει να ασχοληθούμε με οτιδήποτε άλλο. Ή να το κάνουμε, ακόμη κι αν δεν το είχαμε ανάγκη ουσιαστικά, αλλά επειδή αυτή προέκυψε όταν ένα τραγούδι σε έβγαλε εκτός προγράμματος - επομένως έπρεπε τελικά να γίνει, γιατί μια ανάλογη διάθεση σου δημιουργήθηκε από την ακρόαση ενός κομματιού τόσο υπέροχου, που δεν μπορούσες να φανταστείς ότι θα σε έφτανε σε τέτοιο σημείο…
Για pop μιλάμε, ας μην το ξεχνάμε αυτό, μιας γλυκιάς κι από μία άποψη γλυκανάλατης συνομοταξίας, της μορφής εκείνης πάντως που αγαπάς να αγαπάς κι αγαπάς να μισούν οι άλλοι, όσοι θέλουν να νιώθουν μεγαλύτεροι από όσο είναι, επειδή οι κιθάρες τους ακούγονται δυνατότερα από των υπολοίπων… Pop σαν εκείνη που κυκλοφορούσε η ετικέτα Sarah την εποχή που ήμουν έφηβος (και λίγο αργότερα, όταν δεν ήμουν και τόσο), και σαν εκείνη που ο Bobby Wratten δικαιούται να γράφει με τέτοιας μάρκας συνθετική γραφίδα, γιατί ήταν εκεί όταν συνέβαινε: είχε τους Field Mice, αν τους θυμάστε, οι οποίοι ήταν από τα τελειότερα pop σχήματα που έβγαλε η δεκαετία του 1980 (αν και λειτούργησαν για λίγο και μέσα στα 1990ς). Και η συνέχειά τους αυτή όμως είναι σχεδόν τέλεια, καθώς ακολουθεί με ζηλευτή συνέπεια και τεχνογνωσία ασφαλώς επί του θέματος. Οι μελωδίες μοιάζουν να μην αγγίζουν αυτή τη γη που πατάμε, τα φωνητικά είναι μαγευτικά (τόσο του Wratten, όσο και της Beth Arzy), το ίδιο και οι εικόνες τις οποίες δημιουργούν αυτά, μαζί με τους ήχους των οργάνων.
Κάποια μπιτάτα κομμάτια ίσως σας ξεγελάσουν και σας παρακινήσουν να σηκωθείτε από την καρέκλα, μα μην το κάνετε: ο δίσκος ακούγεται χαλαρά - και με συντροφιά λειτουργεί ακόμη χαλαρωτικότερα… Κάντε το και θα παρακολουθήσετε τις αισθήσεις σας να αγγίζουν νέες, ανεπανάληπτες κορυφές! Α, και κάτι τελευταίο! Μην κάνετε το λάθος και το θεωρήσετε θλιμμένο το Last Holy Writer. Ίσως είναι λίγο, μα λίγο μόνο, γιατί πιθανώς να είναι και η ύστατη δισκογραφική κατάθεση για τη μπάντα. Κάτι που, όπως καταλαβαίνετε, θα είναι πολύ κρίμα για όλους μας…
