Δώσε του χρόνο...
Για να λειτουργήσει το τρίτο LP των Vector Lovers (δηλαδή του Martin Wheeler, nerd «αρρωστάκι» με υπολογιστές, 80s και manga) θέλει χρόνο. Ελπίζω λιγότερο από όσο του πήρε να το φτιάξει. Ο Wheeler ξεδιάλεξε υλικό που έχει συγκεντρώσει τα τελευταία 20 χρόνια(!), το επεξεργάστηκε προσθαφαιρώντας στο Ableton και το παρέδωσε στη μορφή ενός άλμπουμ που για τον ίδιο αντιπροσωπεύει τη «νοσταλγία για ένα μέλλον που ποτέ δε συνέβη».
Μην περιμένεις κάτι στο στιλ των δύο πρώτων κυκλοφοριών, ούτε ρομποτικό funk, ούτε IDM απόπειρες, ούτε Detroit περισσεύματα, ούτε ύμνους σαν το συγκλονιστικό “Post Arctic Industries”.
Αντίθετα, πρόκειται για έναν downtempo, αυθεντικά και όχι εκβιαστικά ατμοσφαιρικό δίσκο, που υποκύπτει στα νωχελικά synths και σε μια ambient φιλοσοφία ανεβάζοντας στροφές μόνο προς το τέλος.
Δανείζεται από την κινηματογραφικότητα (sic) του Βαγγέλη Παπαθανασίου, από τον μετεωρολογικό μινιμαλισμό του Steve Reich, κινείται στο σινεμάτικ μοτίβο των δύο πιο πρόσφατων αριστουργημάτων της electronica από τους Nathan Fake και Trentemoller. Αλλά στο (λίγο) χρόνο που του έδωσα, δεν τα πλησιάζει...
