Σενεγαλέζικη folk pop χωρίς κότσια.
Από τότε που μπήκε στο παιχνίδι της δισκογραφίας συνεχίζει σταθερά με τη φωνή του να έχει τον κύριο λόγο και τα δυτικότροπα έγχορδα που γλυκαίνουν τη μουσική της πατρίδας του (Μbalax), άψογες παραγωγές και μια εξέχουσα θέση στην καρδιά του γαλλικού κοινού (όπου ανακηρύχθηκε Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής).
Όλα ωραία και καλά μέχρι εδώ, όμως στο Senegal δεν υπάρχει καμιά διαφοροποίηση από τα προηγούμενα album του και ακόμα κι αν οι στίχοι του έχουν κοινωνικά θέματα στ’ αυτιά μας ακούγεται ως μια γλυκερή έκδοση αφρικανικής folk pop, η οποία χωρίς το folk στοιχείο θα περνούσε αδιάφορα. Ακόμα και στις σπάνιες φορές που χρησιμοποιεί ηλεκτρική κιθάρα, ακούγεται σαν ένας ξοφλημένος Santana.
