Μετά τον κιθαρίστα, και ο μπασίστας των Manics δοκιμάζει μόνος τις δυνάμεις του.
Δύο σοφές επιλογές έχουν κάνει εκεί στο στρατόπεδο των Manic Street Preachers: Να μην επιτρέπουν του Nicky Wire να γράφει τραγούδια μα μόνο στίχους, και να μην τον αφήνουν να πλησιάσει κοντά σε μικρόφωνο!
Κι εδώ καταλαβαίνουμε πολύ καλά το γιατί! Απλά δεν έχει το ταλέντο για καλές μελωδίες, κάποια συμπαθητικά κομματάκια είναι μόνο σε θέση να γράψει, όσο για τη φωνή του, θα μπορούσες να την πεις μέχρι και αστεία (και είναι αληθινό σοκ όταν την πρωτοακούς στο άνοιγμα του album με το ομώνυμο κομμάτι).
Ας πάρουμε λοιπόν το δίσκο σαν κάτι που ήθελε πολύ να κάνει ο Nicky, το έκανε λοιπόν και του πέρασε, οπότε ας περιμένουμε ένα νέο, πραγματικά καλό όμως album από την Ουαλική συμμορία του.
