Ντεμπούτο στη δισκογραφία για μια νέα βρετανική μπάντα, η οποία ηχογραφεί για την Invada Records του Geoff Barrow (των Portishead), έχοντας μάλιστα και έναν «δικό μας» μουσικό στη σύνθεσή της, τον Κωστή Παναγιώτου, ο οποίος παίζει πιάνο, πλήκτρα, ακορντεόν και αρμόνιο. Το A Love Of Shared Disasters είναι, από τα όσα διαβάζω στην ιστοσελίδα τους, το πρώτο μέρος μιας σχεδιαζόμενης τριλογίας και πρόκειται να απαρτίσει τον βασικό κορμό των ζωντανών τους εμφανίσεων, με το πρόγραμμα να περιλαμβάνει και την Αθήνα στις 28 Απριλίου.
Ο κόσμος των Crippled Black Phoenix είναι ένας κόσμος με παράξενη ατμόσφαιρα, διακατεχόμενος από αργόσυρτες, συνήθως μακριές σε διάρκεια συνθέσεις, με ένα αιθέριο γενικά feeling. Το ηχητικό κλίμα δεν υπακούει εύκολα σε ταμπέλες και αισθάνεται ελεύθερο να περιπλανηθεί σε πειραματικά τοπία, πότε κάτω από την ευρύτερη ομπρέλα της ηλεκτρονικής δημιουργίας, πότε μετακινούμενο προς πιο αναγνωρίσιμα pop/rock μονοπάτια. Το όλο κλίμα είναι μυσταγωγικό και αρκετά ψυχεδελικό, μοιάζοντας σε σημεία με μύηση σε κάποια απόκοσμη λατρεία. Εγχείρημα το οποίο, παρά κάποιες ενστάσεις που έχω εδώ κι εκεί, νομίζω πως το συγκρότημα φέρνει σε πέρας με αρκετή επιτυχία.
Οι ενστάσεις μου αφορούν ορισμένες στιγμές του A Love Of Shared Disasters οι οποίες χάνονται στις αστρικές τους περιπλανήσεις δίχως να θυμούνται ότι πρέπει να πάρουν και σένα μαζί. Στιγμές δηλαδή όπως τα “Long Cold Summer”, “The Whistler”, και “I’m Almost Home”, όπου το album κάνει κατά τη γνώμη μου κοιλιά. Ευτυχώς όμως αυτός δεν είναι ο κανόνας και κατά τα άλλα οι Crippled Black Phoenix κάνουν ό,τι κάνουν πολύ καλά, προσφέροντας στον ακροατή ένα πολύ όμορφο ταξίδι (“Suppose I Told The Truth”, “When You’re Gone”, “The Northern Cobbler”, “You Take The Devil Out Of Me”). Πρόκειται για ένα album που θέλει τις ακροάσεις του και μια κάποια ψυχολογική προαίρεση απέναντί του, φανερώνει πάντως μια αξιόλογη νέα μπάντα, που δεν αποκλείεται να μας φυλάει και ακόμα καλύτερες εκπλήξεις για το μέλλον.
