Η Lucinda Williams είναι η πιο σημαντική γυναίκα τραγουδοποιός της country/rock και με κάθε νέο της album το αποδεικνύει περίτρανα. Το West αποτελεί τον πιο προσωπικό της δίσκο, ο οποίος στιγματίζεται από τον θάνατο της μητέρας και της θείας της καθώς κι από έναν επώδυνο χωρισμό που την αφήνει συντετριμμένη.
Το West χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να κατανοηθεί. Στην αρχή μπορεί να μοιάζει έως και απογοητευτικό, όσο απογοητευτική μπορεί να είναι μια κυκλοφορία της Lucinda, αλλά όταν εξοικειωθείς μαζί του, αποκτά άλλη διάσταση. Σε όλη της την καριέρα τραγουδούσε για την ζωή της τόσο άμεσα και ξεκάθαρα όσο λίγοι καλλιτέχνες τολμούν.
Ο δίσκος ξεκινάει με το "Are You Allright?" ('"Are you alright?/Is there something been bothering you/Are you alright?/I wish you'd give me a little clue"), μια κατάθεση ψυχής και κραυγή απόγνωσης στον εραστή που την παράτησε ή μήπως η ερώτηση που κάνει απευθύνεται στον ίδιο της τον εαυτό; Στη συνέχεια κριτικάρει τις κηδείες και την υπερβολική χλιδή ενώ αυτό που μετράει είναι απλά ο αποχαιρετισμός ("Fancy Funeral") ενώ ευχαριστεί την μητέρα της για όλα όσα της πρόσφερε ("Mama You Sweet").
Η κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι το συγκλονιστικό "Unsuffer Me" που για να μην το λατρέψεις πρέπει να μην διαθέτεις συναισθήματα. Ξεχειλίζει από το πάθος αλλά και τον πόνο της Lucinda για το τελείωμα μίας σχέσης. Προσοχή όμως δεν κάνει να ακουστεί από προσφάτως χωρισμένους. Δεν είναι σίγουρο ότι μπορούν όλοι να αντέξουν τόσο πόνο. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα!
Στο ίδιο θλιμμένο ύφος κινούνται και τα "Where Is My Love?" και "Rescue", θυμίζοντας παλαιότερες στιγμές από το "Joy" κι ακόμα πιο πριν, ενώ στις πιο δυνατές στιγμές του το "West" υστερεί κάπως αφού χάνεται η συναισθηματική του φόρτιση. Λίγο πριν το τέλος με το "What If" αναρωτιέται πως θα ήταν ο κόσμος, χρησιμοποιώντας σχεδόν παρανοϊκές παρομοιώσεις ("If the president wore pink/or if a prostitute was queen/if dogs became kings/and the pope chewed gum/if cats walked on water/ and birds had bank accounts").
Με το ομώνυμο κομμάτι και με το οποίο κλείνει ο δίσκος, το “ταξίδι” της Lucinda φθάνει σε ένα τέλος το οποίο μπορεί να μην είναι ευχάριστο αλλά σίγουρα είναι λυτρωτικό. Και μπορεί να ελπίζει να δει το άλλο της μισό αλλά κατά βάθος γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ ("I’m counting up to days/‘Till I see you again/ who knows what the future holds/but if you don’t come out west and see/you will never know at all")… Πόσοι άλλωστε δέχονται το τέλος μιας σχέσης εύκολα;
Και για να μην παραλείψω, μαζί με την Lucinda υπάρχει μια all star ομάδα session μουσικών όπως ο Bill Frisell (κιθάρες) και ο Jim Ketner (ντραμς), ενώ η παραγωγή του Hal Willner βοήθησε στο τελικό αποτέλεσμα σημαντικά.
