Η φωνάρα των 70s σε γνωστές, βαρετές, εκτελέσεις.
Η μεγαλύτερη ζημιά για έναν καλλιτέχνη είναι τελικά το star-ιλίκι. Παράδειγμα αποτελεί ο Rod Stewart και το συγκεκριμένο album, όπου χωρίς η επιλογή ή οι εκτελέσεις των τραγουδιών να είναι κακές, η ατολμία του να παίξει λιγάκι με τη μουσική είναι αμαρτία.
Νότα προς νότα έχουμε 13 κομμάτια σε άψογες εκτελέσεις με την αξιοπρεπή φωνή του Rod και...αυτά.
Ούτε μια τόση δα προσπάθεια για διασκευή, αφού το τεμπέλικο αμερικάνικο κοινό στο οποίο απευθύνεται δεν απαιτεί πρωτοτυπίες, άσε δε που τους ξενίζουν κιόλας. Κρίμα.
