Με ένα εξώφυλλο που θυμίζει Marina Records, ένας δίσκος που φυλακίζει μέσα του όλα εκείνα τα εκατοντάδες στοιχεία που κάνουν την καλή pop να είναι η πρώτη επιλογή στα ακούσματά μου… Δύο, δηλαδή, λόγοι που κάνουν τους Postmarks να ξεχωρίζουν από το σωρό και το ομώνυμο ντεμπούτο τους να σκυλοτρώγεται με το “Hissing…” των Of Montreal και την επιστροφή των Arcade Fire για τον άτυπο τίτλο της καλύτερης κυκλοφορίας του πρώτου τριμήνου της τρέχουσας χρονιάς!
Η Tim Yehezkely παίρνει από το χέρι τα υπόλοιπα δύο μέλη των Postmarks και με τη σαγηνευτική της παρουσία, σε κάθε σημείο του δίσκου, αφήνει ένα επιβλητικό αποτύπωμα στη μουσική των καιρών μας. Το εν λόγω album δεν είναι ένα οποιοδήποτε όμορφο pop δημιούργημα, από αυτά που βρίσκουμε συχνά, είναι καλύτερο από οποιοδήποτε κυκλοφόρησε η Matinee, η Labrador και η Elefant τον τελευταίο ένα με ενάμιση χρόνο.
Δεν γνωρίζω πολλές εν ζωή μπάντες που μπορούν να παραδώσουν ένα single στολίδι σαν το ‘Goodbye’, ο Barry Adamson, με τη σειρά του, δεν γνωρίζει πόσο πολύ θα ήθελε το ‘Know which way the wind blows’ να βρίσκεται μετά από το ‘Achieved in the valley of dolls’ στο αριστουργηματικό “Oedipus Schmoedipus” του ’96… και μην νομίζετε ότι η ιστορία σταματάει εδώ!
Σε όλη τη διάρκεια του ντεμπούτου τα πάντα είναι κεντημένα στην εντέλεια και συγυρισμένα σε υπερβολικό βαθμό. Οι νότες βαδίζουν τόσο μελετημένα, τα ρεφρέν μπαίνουν από πάνω τους ακριβώς τη στιγμή που πρέπει και η ενορχήστρωση μαγεύει… Δεν υπάρχει ούτε ένα απλά καλό απόσπασμα, όλα είναι υποψήφια να πλημμυρίσουν με χρώματα την τρέχουσα άνοιξη.
