Να ξεκαθαρίσω κάτι: οι Shins είναι μια μεγάλη μπάντα αλλά το “Wincing the night away” δεν είναι ένα σπουδαίο album. Όσο σπουδαίο ήταν το “Oh, inverted world” (’01 – Sub Pop) ή το “Chutes to narrow (’03 – ξανά Sub Pop)… Για να ήταν θα έπρεπε να είχε έντεκα ‘Australia’, έντεκα ‘Phantom limb’ ή έντεκα ‘Sleeping lessons’… Ή τουλάχιστον εννέα με δέκα…
Πολυαναμενόμενο από όλο τον εναλλακτικό μουσικό τύπο, από μεγάλη μερίδα του indie κοινού, το “Wincing the night away” είναι ένας πολύ καλός δίσκος, ο οποίος θέλει και μοχθεί να σκαρφαλώσει λίγο πιο πάνω… αλλά δεν το καταφέρνει. Πάντως έχει τα προσόντα να παίξει πολλές φορές από τον εκάστοτε ακροατή και να ξαναπαίξει! Δεν θα μπορούσαν εξάλλου να κυκλοφορήσουν κάτι λιγότερο από αυτό, τουλάχιστον όχι σε αυτή τη στιγμή της μουσικής τους διαδρομής.
Αυτή η γλυκόπικρη γεύση που μου άφησε η τρίτη δουλειά των Shins δεν έχει να κάνει με τη δυναμικότητά της αλλά αποκλειστικά με το πόσο αυστηρός και απαιτητικός οφείλει να είναι ο καθένας μας σε πράγματα που έχει λατρέψει στο παρελθόν. Γι’ αυτό και συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία πρόταση της κριτικής που έκανε το Pitchfork Media…
… «το “Wincing the night away” είναι ένα όμορφο και καλοεκτελεσμένο album και – για πρώτη φορά στην καριέρα του συγκροτήματος – τίποτα παραπάνω». Μείνετε εδώ, τελεία.
